Του Σάκη Μουμτζή
Οι φίλοι μου γνωρίζουν πως την τραγωδία των Τεμπών την προσέγγιζα, τις πολύ λίγες φορές που ασχολήθηκα, μόνον στο πολιτικό σκέλος της. Δεν έχω τις γνώσεις να σχολιάσω τους πραγματογνώμονες και τους τεχνικούς συμβούλους των οικογενειών, ούτε μπορώ να έχω άποψη για τον νομικό χειρισμό της υπόθεσης. Αυτό που με αφορά είναι οι πολιτικές διακυβεύσεις των δρώντων πολιτικών υποκειμένων.
Κάνω αυτή τη διευκρίνιση, διότι και μερικοί γονείς των αδικοχαμένων παιδιών έχουν εμπλακεί στην πολιτική διαμάχη, άλλοι συνειδητά, άλλοι γιατί απλώς «έμπλεξαν». Με αυτούς τους γονείς είναι άηθες να ασχοληθώ στον βαθμό που ο ανείπωτος πόνος τους υπερκαλύπτει τις, εξ αντικειμένου ή εκ προθέσεως, πολιτικές δράσεις τους.
Ποιο είναι το πολιτικό συμπέρασμα των μεγάλων λαϊκών συγκεντρώσεων; Ποιος ήταν ο πολιτικός απόηχός τους; Η πρόταση των κομμάτων της ριζοσπαστικής Αριστεράς για τη συγκρότηση ενός λαϊκού μετώπου που θα κερδίσει στην κάλπη τον Μητσοτάκη. Μια απολύτως θεμιτή και λογική στρατηγική για κόμματα της Αριστεράς. Πάντα τα λαϊκά μέτωπα ήταν εγγεγραμμένα στο ιστορικό τους γονιδίωμα, πάντα η ηρωική δεκαετία του 1930 που τα καθιέρωσε, κυριαρχούσε στο φαντασιακό τους.
Ας κάνουμε μερικές υποθέσεις εργασίας επάνω σε αυτή τη στρατηγική.
- Το ΚΚΕ αποδέχεται τη συμμετοχή του. Άλλωστε λαϊκό μέτωπο χωρίς το 8-9% του Κόμματος, ουδεμία εκλογική τύχη έχει. Και γιατί το σεχταριστικό ΚΚΕ να αλλάξει ρότα; Διότι υπακούοντας στη ντιρεκτίβα πως οι κυβερνήσεις που στηρίζουν την Ουκρανία θα πρέπει να φύγουν από την εξουσία, αναθεωρεί την πολιτική της απομόνωσης που υιοθέτησε από το 13ο Συνέδριο.
- Η κυβέρνηση – που τρίβει τα χέρια της με τη στρατηγική του λαϊκού μετώπου – ικανοποιεί το αίτημα της Αριστεράς και δίνει τη δυνατότητα και σε συνασπισμούς κομμάτων να καρπωθούν το bonus του πρώτου κόμματος. Σε αντιστάθμισμα παίρνει την αύξηση του ορίου εισόδου στη βουλή από το 3% στο 5%.
- Ένα μέρος του ΠΑΣΟΚ, το μεγαλύτερο, αυτό με τα παραδοσιακά αντιδεξιά χαρακτηριστικά, συμμετέχει στο λαϊκό μέτωπο. Το υπόλοιπο, περίπου το 25% της δύναμής του, δε συμφωνεί και αποχωρεί από το κόμμα.
Μέχρις εδώ σύντροφοι, και με τη βοήθεια της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όλα εξελίσσονται θετικά για τη συγκρότηση του λαϊκού μετώπου. Τα δύσκολα αρχίζουν στη συνέχεια και αφορούν το κοινό πρόγραμμα διακυβέρνησης. Διότι χωρίς κοινό πρόγραμμα δεν υπάρχει και λαϊκό μέτωπο. Και κοινό πρόγραμμα κομμουνιστών, σοσιαλιστών και λοιπών αριστερών, χωρίς κρατικοποιήσεις δε νοείται.
Νομίζω πως δε χρειάζεται να αναπτύξω τις οικονομικές και τις πολιτικές συνέπειες ενός τέτοιου προγράμματος. Ούτε να ανατρέξω στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν, όπου τα λαϊκά μέτωπα κατέρρευσαν ευθύς ως ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας (βλ. κυβέρνηση Μιτεράν) ή ευθύς ως ετέθησαν προ των πολιτικών τους ευθυνών (βλ. τα πρόσφατα γεγονότα στη Γαλλία). Στη δε Ισπανία οι σοσιαλιστές κυβερνούν χάρη στη στήριξη των Καταλανών εθνικιστών, με τους Podemos να έχουν εξαϋλωθεί.
Χθες από αυτήν εδώ τη στήλη έγραφα πως μια τέτοια λαϊκομετωπική στρατηγική θα έστελνε κατευθείαν τη Νέα Δημοκρατία στο 40% plus, κάτι που προκάλεσε την αντίδραση φίλων που πρόσκεινται στον δεξιό, πέραν της Νέας Δημοκρατίας, χώρο. Όλοι αυτοί μου θυμίζουν τον χιλιασμό των παλαιοκομμουνιστών, οι οποίοι ζούσαν με την προσδοκία της οσονούπω κατάρρευσης του καπιταλισμού. Και αυτοί οι φίλοι της ακραιφνούς δεξιάς, ως νέοι χιλιαστές, ζουν με την οσονούπω πτώση του Μητσοτάκη.
Πηγή: liberal.gr