Του Κώστα Στούπα
Στην Ελλάδα δε χρειάζεται να παράγεις. Αρκεί να δηλώνεις. Και να δηλώνεις πολλά: στρέμματα, ζώα, χιλιόμετρα αγροτικών δρόμων. Δηλώσεις – όχι καρποί Excel – όχι παραγωγή. Αν έχεις και μια «γνωριμία» στον ΟΠΕΚΕΠΕ ή στη νομαρχία, το check στο IBAN έρχεται σαν τις βροχές του φθινοπώρου. Τακτικά και χωρίς να ιδρώσεις.
Ο οργανισμός που φτιάχτηκε για να ενισχύει τον πραγματικό αγρότη, κατέληξε πλυντήριο αιτήσεων, προθάλαμος ρουσφετιών και θερμοκήπιο αγροτοπατερισμού. Βοσκοτόπια σε λίμνες. Επιδοτήσεις σε πλατείες, ρέματα και κατσίκες-φαντάσματα. Όχι αγροτική πολιτική – πελατειακή δημοσιοϋπαλληλία.
Το 2014, η Κομισιόν μας μοίρασε ένα πρόστιμο 322 εκατ. ευρώ επειδή βοσκούσαμε πρόβατα σε… ξερολιθιές. Ποιος τιμωρήθηκε; Κανείς. Γιατί το σύστημα δεν είναι σφάλμα. Είναι δομή. Η γραφειοκρατία το ήξερε. Η πολιτική ηγεσία το συγκάλυπτε. Και οι συνδικαλιστές το είχαν κάνει επάγγελμα.
Κι εμείς; Οι «άλλοι»; Το πληρώνουμε. Με φόρους, με πληθωρισμό, με ένα κράτος που δε λειτουργεί αλλά κοστίζει. Το «μαζί τα φάγαμε» δεν ήταν ύβρις – ήταν διάγνωση. Δε μας χρέωσαν εξωγήινοι. Μας χρέωσαν οι δικοί μας. Αυτοί που ψηφίζαμε για να “βάλουν ένα χεράκι”.
Η φάμπρικα συνεχίζεται. Οι Ευρωπαίοι πληρώνουν, οι ντόπιοι δηλώνουν και το κράτος κάνει ότι ελέγχει. Αλλά τι ελέγχει; Την κατανομή των επιδοτήσεων ή των ψήφων;
Αν θέλουμε να λεγόμαστε κράτος και όχι θεσμική καρικατούρα, οι επιδοτήσεις πρέπει να συνδεθούν με παραγωγή. Με εξαγωγές. Με απόδοση ανά στρέμμα, όχι με γκρίνια ανά κάτοικο.
Διαφορετικά, ας το παραδεχτούμε: δεν είμαστε κράτος. Είμαστε νομαρχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με ΑΦΜ, υπουργεία-παραρτήματα και «εθνική υπερηφάνεια» στα διαλείμματα των παρελάσεων και των εκλογών.
Η εθνική ανεξαρτησία δεν κερδίζεται με καμπάνιες του ΕΟΤ και tweets για τη Μακεδονία.
Κερδίζεται με παραγωγή, αξιοκρατία και δημόσια λογοδοσία. Αρετές άγνωστες στη χώρα του «βάλ’ το στο ΟΣΔΕ».
Ο ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι απλώς οργανισμός. Είναι σύστημα επιδοτούμενης παρακμής. Αν αύριο κοπούν οι επιδοτήσεις, η μισή Ελλάδα μένει χωρίς επάγγελμα και η άλλη μισή αρχίζει να νοσταλγεί το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και τον Τσοβόλα.
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας;
Όχι.
Είμαστε οι δημιουργοί της.
Πηγή: liberal.gr