Του Θανάση Μαυρίδη
Αν η ΝΔ ήταν σήμερα αντιπολίτευση, το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ θα ήταν βούτυρο στο ψωμί της. Ότι η αντιπολίτευση δεν κάνει σήμερα πάρτι οφείλεται στην αδυναμία της να οργανώσει ακόμη και πικνίκ στο δάσος και το αίσθημα ενοχής που διακατέχει οριζόντια το πολιτικό σύστημα για το θέμα. Ο κ. Μητσοτάκης χειρίστηκε πολύ καλά το σκάνδαλο. Αφού, όμως, αυτό έσκασε. Πρέπει να αναρωτηθεί τι άλλο «έρχεται». Ο μόνος τρόπος για να παραμείνει στην εξουσία ο κ. Μητσοτάκης είναι να αγνοήσει επιδεικτικά την πιθανότητα να κερδίσει τις επόμενες εκλογές! Να αλλάξει τα πάντα, αγνοώντας το πολιτικό κόστος.
Να μην πούμε πράγματα που έχουν ήδη ειπωθεί. Πώς ξεκίνησε το σκάνδαλο, πώς τα μεσογειακά προγράμματα διάβρωσαν μία κοινωνία που ήταν έτοιμη να διαβρωθεί, πόσο εξαρτημένο είναι το πολιτικό σύστημα από τη σταυροφορία. Αν ο βουλευτής δεν κάνει το ρουσφέτι στον πελάτη, τότε ο δυσαρεστημένος πελάτης θα πάει «αλλού». Με άλλα λόγια χαιρετίσματα στην εξουσία. Να μην πούμε, επίσης, ότι ο κ. Μητσοτάκης διαχειρίστηκε σωστά την κρίση και δεν πέταξε την μπάλα στην εξέδρα. Το έκανε και μάλιστα τη στιγμή που άλλοι στο παρελθόν δεν το τόλμησαν. Και μη μας πει κάποιος ότι τώρα έσκασε το θέμα. Το θέμα αυτό έχει σκάσει πολλές φορές στο παρελθόν. Τέλος πάντων, δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Ούτε και θα γράψουμε ύμνους για τον κ. Μητσοτάκη, επειδή έκανε το αυτονόητο. Απλά να πούμε ότι τουλάχιστον αυτός το έκανε. Το αυτονόητο. Το ότι αυτό δεν το έκαναν οι προηγούμενοι συνάδελφοί του είναι η αιτία που έχει φτάσει η λάσπη μέχρι την κάλτσα.
Ας φύγουμε, λοιπόν, από μία μη παραγωγική συζήτηση για το ποιος φταίει λιγότερο ή περισσότερο και ας δούμε πώς μπορούν να εξελιχτούν τα πράγματα σε δύο ή τρεις μήνες. Εντάξει, την πρώτη φορά παίρνει κάποιος την πολιτική ευθύνη, την παίρνει τη δεύτερη, την παίρνει και μία ακόμη. Δεν μπορεί να πείσει όταν ακολουθεί το ίδιο μοτίβο. Διότι θα σκάσουν κι άλλα σκάνδαλα. Πάντα σκάνε σκάνδαλα, δε ζούμε σε κοινωνία αγγέλων. Το θέμα είναι πώς τα αντιμετωπίζει η κοινωνία και πώς τα αντιμετωπίζει η κυβέρνηση.
Η κοινωνία αυτήν τη στιγμή βρίσκεται σε αναβρασμό. Οι αριθμοί μπορεί να ευημερούν, αλλά οι άνθρωποι όχι. Και κυρίως από τα μεσαία στρώματα και κάτω. Η ανάπτυξη δεν τους αγγίζει, επειδή αυτή δεν έχει περάσει προς τα κάτω. Το Ταμείο Ανάκαμψης πρόσφερε μεγάλες ευκαιρίες, αλλά αυτοί που εκτέλεσαν τα μεγάλα έργα δεν υποχρεώθηκαν να μοιραστούν τη χαρά τους με τους υπόλοιπους. Γι αυτό και βλέπουμε το εξής παράδοξο: Να αυξάνεται ο πλούτος και την ίδια ώρα να υποφέρουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Τα λέμε αυτά διότι αυτή η κοινωνία, η κοινωνία που κουβαλάει δεκάδες προβλήματα στην καθημερινότητα της επιβίωσης, συγχύζεται με ιστορίες σαν κι αυτές που διαβάζει και ακούει. Και είναι έτοιμη να συγχυστεί ακόμη περισσότερο και να εκραγεί ακόμη. Πόσο μάλλον όταν αντιλαμβάνεται ότι μέσα στο υπάρχον πλαίσιο δεν έχει πολλά πράγματα να χάσει.
Η κυβέρνηση από την άλλη πλευρά δεν είναι μια συνηθισμένη κυβέρνηση που έχει απλά την υποχρέωση να οδηγήσει το καράβι για μια τετραετία και να παραδώσει σε έναν άλλον καπετάνιο. Δε ζούμε σε περίοδο κανονικότητας. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει πολλά και ζωτικά προβλήματα που δεν αντιμετωπίζονται (τουλάχιστον όλα) με απλές διαχειριστικές λογικές, όσο καλές κι αν είναι αυτές. Τα ελληνοτουρκικά και το δημογραφικό είναι τα δύο μεγάλα θέματα, χωρίς να υποτιμά κανείς τα υπόλοιπα: Την έλλειψη ενός αφηγήματος για τη χώρα, την απουσία παραγωγικού μοντέλου, τα χρόνια προβλήματα στην Παιδεία.
Εδώ λοιπόν χρειάζονται βαθιές τομές. Ανάλογες με αυτή των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Εκεί η κυβέρνηση τόλμησε! Χρειάζεται να τολμήσει και στα υπόλοιπα. Με την ίδια τόλμη, με την ίδια αποφασιστικότητα. Και όποιος θέλει ας ακολουθήσει. Όποιος δε θέλει ας πάει απέναντι. Είναι ο μόνος τρόπος για να τελειώσει ομαλά αυτήν την τετραετία ο κ. Μητσοτάκης και να διεκδικήσει με αξιώσεις μια ακόμη τετραετία. Αλλά είναι και ο μοναδικός τρόπος για να μπορέσει να σταθεί όρθια η πατρίδα.
Στο θέμα των αγροτικών επιδοτήσεων, για παράδειγμα. Το ξέρανε το θέμα, όπως το ήξεραν όλοι. Δεξιοί, αριστεροί και κεντρώοι. Ο κ. Μητσοτάκης προσπάθησε να το αντιμετωπίσει με συνεχείς εναλλαγές προσώπων. Αλλά δεν ήταν θέμα τίμιων και μη τίμιων αξιωματούχων. Ήταν πλέον μια κοινωνική μάστιγα και αυτές δεν τις αντιμετωπίζεις με ημίμετρα. Ακριβώς επειδή γνωρίζεις ότι μια κοινωνική μάστιγα αφορά και το δικό σου κόμμα! Αν η κατάργηση του ΟΠΕΚΕΠΕ ερχότανε νωρίτερα, θα είχε προλάβει o κ. Μητσοτάκης τα χειρότερα. Το θέμα είναι να τα προλάβει στα… επόμενα!
Δεν είναι μόνο οι αγροτικές επιχορηγήσεις. Υπάρχουν πολλοί ακόμη βάλτοι που χρειάζονται αποξήρανση. Τα διαχρονικά θέματα τα γνωρίζουμε όλοι, επειδή ακριβώς είναι διαχρονικά. Και η αντιμετώπισή τους πρέπει να είναι μετωπική, ακόμη κι αν αυτό δυσαρεστήσει τους ψηφοφόρους σου. Από τη μία θα χαθούν κάποιες ψήφοι, από την άλλη αυτό θα το εκτιμήσει η κοινωνία στο σύνολό της. Και κάπως έτσι μπορεί κανείς να διεκδικήσει την ψήφο των πολιτών με αξιώσεις και όχι με μόνο επιχείρημα ότι δεν υπάρχει άξιος αντίπαλος…
Στο παρελθόν επιχειρήθηκε η κατάργηση του σταυρού ως όπλο στη μάχη κατά της διαφθοράς. Το εγχείρημα δε στέφθηκε με επιτυχία, επειδή τα κόμματα είδαν τα στρατεύματά τους να αδρανοποιούνται στο πεδίο, ελλείψει «κινήτρου». Το Σύνταγμα, επίσης, προβλέπει λιγότερες από 300 έδρες. Το λιγότερο 200. Ας πάμε στην επόμενη Βουλή με 200 βουλευτές και με λίστα. Για το τελευταίο χρειάζεται να αποφασίσει η ίδια η Βουλή για να αλλάξει ο εκλογικός νόμος. Αλλά ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!
Πηγή: liberal.gr