Του Θανάση Μαυρίδη
Το πλοίο είναι ένα μέσο μεταφοράς που απευθύνεται πλέον μόνο σε πλούσιους. Για να μετακινηθεί μία οικογένεια σε ένα νησί του Αιγαίου χρειάζεται μια περιουσία! Και μην μας πει κάποιος ότι φταίνε οι τιμές των καυσίμων. Έχουν υπάρξει στο παρελθόν και πιο υψηλές. Μην μας πει ότι τα πλοία μας είναι καινούργια και οι εταιρείες δαπάνησαν υπέρογκα ποσά για να αποκτήσουν, θα γελάνε και τα πεζοδρόμια. Και μην μας πει, τέλος, ότι είναι γρήγορα πλοία και ότι γι’ αυτό καίνε πολύ πετρέλαιο. Για να μην το κουράζουμε, κάποιος δεν κάνει τη δουλειά του…
Τα λέμε αυτά επειδή η κυβέρνηση θέλει να πολεμήσει την ακρίβεια. Ας ξεκινήσει, λοιπόν, από την ακτοπλοΐα. Και ας το κάνει τώρα που τελειώνει η τουριστική περίοδος και δεν μπορεί να την κατηγορήσει κάποιος ότι διαταράσσει με κάποιον τρόπο την ομαλή λειτουργία της αγοράς.
Αυτό πάντως που μπορούμε να καταλάβουμε με μια πρώτη ματιά είναι ότι είναι οι ακτοπλόοι πρέπει να είναι μια αγαπημένη οικογένεια μεταξύ τους. Δεν πρέπει να υπάρχουν έριδες και έχθρες μεταξύ τους. Δεν προσπαθεί κάποιος να επωφεληθεί των υψηλών τιμών που έχουν διαμορφωθεί στα ακτοπλοϊκά εισιτήρια και να κερδίσει έτσι μερίδιο αγοράς. Κι αυτό μας προβληματίζει. Αν δεν είναι σύμπτωση, τότε πρόκειται για μια αγορά που δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Και η έλλειψη ανταγωνισμού – αν και εφόσον υπάρχει – είναι μια καλή εξήγηση για το φαινόμενο της ακρίβειας. Σε διάφορους κλάδους…
Θα πει κάποιος ότι δεν είναι υποχρεωτικό να πάνε όλοι στα νησιά για διακοπές. Να μας συγχωρούν, αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Αν ο κάθε κλάδος επιβάλλει τα δικά του τιμολόγια σε μια κοινωνία, μόνο και μόνο επειδή λειτουργεί μέσα σε ένα ολιγοπωλιακό ή μονοπωλιακό περιβάλλον, τότε χάνουμε κάπου το νόημα της κοινωνικής οργάνωσης. Μιλάμε για άγρια δύση. Και η ελεύθερη αγορά δεν είναι άγρια δύση. Για να το πούμε και διαφορετικά, χωρίς ανταγωνισμό και ηθική, δεν υπάρχει ελεύθερη αγορά.
Επιστρέφουμε στο ερώτημα του σημερινού μας σημειώματος: Τι άλλαξε τόσο δραματικά που να επιτρέπει τόσο ακριβές τιμές στα εισιτήρια των πλοίων; Το πετρέλαιο είναι εκεί που είναι συνήθως, οι μισθοί είναι καθηλωμένοι εδώ και χρόνια και ο στόλος μας είναι γερασμένος και οι ταχύτητες των πλοίων κάνουν πολλές φορές τους παλαιούς να αναπολούν τη Δημητρούλα του Αγούδημου!
Και να μείνουμε για λίγο στο θέμα του γερασμένου στόλου. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι καράβια μένουν στη μέση του Αιγαίου από βλάβες. Ούτε το γεγονός ότι πλοία που ταξιδεύουν στα ελληνικά νησιά και πουλάνε εισιτήρια σαν να πρόκειται για κρουαζιερόπλοια, έχουν «κυνηγηθεί» από αγορές του εξωτερικού ακριβώς λόγω των κακών τους υπηρεσιών. Αλλά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με αισχροκέρδεια. Δημιουργούνται και θέματα ασφάλειας. Και για να μην ξεχνιόμαστε, μετά το Σάμινα μας έφταιγε και σωστά ο γερασμένος στόλος. Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, ο στόλος είναι λιγότερο ή περισσότερο γερασμένος απ’ ότι ήταν στην εποχή του Σάμινα;
Να επιστρέψουμε στο θέμα της ακρίβειας. Οι ακριβές τιμές των πλοίων σπρώχνουν με τη σειρά τους στα ύψη και τις τιμές των αεροπορικών εισιτηρίων! Αλυσίδα πάει το πράγμα. Κι αυτό είναι λογικό. Δεν είναι δυνατόν να είναι πιο φθηνό να ταξιδεύσει κάποιος με αεροπλάνο στη Ρόδο, για παράδειγμα, απ’ ότι με το πλοίο της γραμμής και έπειτα από ταξίδι – ταλαιπωρία μιας ημέρας…
Και καλά το βλέπουμε εμείς και δεν το βλέπουν οι κυβερνήσεις μας; Τι είναι αυτό που κρατάει τα χέρια τους δεμένα;
Πηγή: liberal.gr