Του Μπάμπη Παπαδημητρίου
Αυτόματος μηχανισμός ή «εθνική συλλογική σύμβαση» για τον ορισμό του κατώτατου; Προσωπικά, πιστεύω ότι πρέπει, είναι η πρώτη και αρχική υποχρέωσή τους, οι εκπρόσωποι των παραγωγικών «τάξεων» να συζητούν όλα τα θέματα, άρα και το ζήτημα των αμοιβών. Πρέπει να αποδεικνύουν ότι κατανοούν, με ρεαλισμό και σε βάθος, τα ζητήματα που συνδέουν την αποδοτικότητα των επιχειρήσεων με την αμοιβή των εργαζομένων σε αυτές.
Ως εδώ καλά. Όλοι συμφωνούμε σε μια τέτοια, ιδανική προοπτική. Και όλοι όσοι συμφωνούμε, είμαστε προετοιμασμένοι να διαφωνήσουμε με την πρόταση της υπουργού Εργασίας, Κεραμέως, που συζητεί ήδη η Βουλή. Γιατί να αντικαταστήσουμε τους ανθρώπους, συνδικαλιστές και άλλους εκπροσώπους με ένα τεχνικό εργαλείο; Ο λόγος, αν το σκεφτούμε λίγο καλύτερα, είναι εξαιρετικά απλός: η εμπειρία που έχουμε από τα παλαιότερα χρόνια, όταν ο κατώτατος γραφόταν στη Συλλογική, δεν συνηγορεί για την επανάληψη αυτής της προ-μνημονιακής παράδοσης.
Στην ίδια κατεύθυνση συνηγορεί το γεγονός ότι και τα συνδικάτα και τα κόμματα, ιδίως της αριστεράς και ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ των πρώτων ετών, όμνυαν και υπερασπιζόντουσαν με θέρμη την αυτόματη προσαρμογή. Εκείνη δηλαδή που στηρίζεται σε «δείκτες» στατιστικούς και εφαρμόζεται δίχως καμία πολιτική, κυβερνητική ή κορπορατίστικη παρέμβαση.
Με κατοχυρωμένη πλέον την ανεξαρτησία της Στατιστικής Αρχής, άλλη μια «κατάκτηση» των δύσκολων χρόνων της Μεγάλης Κρίσης, η αναφορά σε έναν ή περισσότερους «δείκτες» είναι ασφαλής και δίκαιη.
Επομένως, ειδικά στο ζήτημα του κατώτατου μισθού, η προτεινόμενη Αυτόματη Προσαρμογή είναι ένα καλύτερο σύστημα από τη μακρά και κατά κανόνα συγκρουσιακή «συζήτηση».
Υπάρχουν και άλλοι λόγοι, πολιτικοί, που με πείθουν κι εμένα και πολλούς ακόμη λογικούς ανθρώπους ότι είναι καλύτερο να υπάρξει ένα αντικειμενικό σύστημα. Ένα σύστημα που δεν θα υπόκειται σε απρόβλεπτες περιστάσεις. Αλλά θα διατηρεί σταθερές και αξιόπιστες τις συνθήκες της ελάχιστης αμοιβής και θα φροντίζει τις άμυνες έναντι του τιμάριθμου για τους πάμπολλους εργαζομένους.
Όμως, ο αυτοματισμός για τον κατώτατο δεν πρέπει να είναι το τέλος, αλλά η αρχή πραγματικών, συναινετικών και μη εκβιαστικών συζητήσεων. Μέσα από τις οποίες θα ανοίξει η διαπραγμάτευση δεκάδων κλαδικών και άλλων συλλογικών συμβάσεων. Ένα δίκτυο συμφωνιών, τις οποίες χρειάζεται η ισόρροπη και δυναμική ανάπτυξη της οικονομίας.
Οι αντιπολιτεύσεις αναφέρονται συχνά στον μικρό αριθμό συλλογικών συμβάσεων. Συγκρίνουν με άλλες χώρες, επιλεκτικά βεβαίως, και ζητούν την επιβολή τους σε όλες τις οικονομικές δραστηριότητες. Αποκρύπτουν, όμως, τον πραγματικό λόγο για τον οποίο οι εργοδοτικές πλευρές δεν είναι «πρόθυμες» να προστρέξουν αυθορμήτως σε παρόμοιες αντιδικίες.
Αν και το γνωρίζουν καλά, αποκρύπτουν το μεγάλο εμπόδιο που δημιουργεί η παρούσα κατάσταση της Διαιτησίας. Όταν τα συνδικάτα, που είναι στημένα σε αυστηρή κομματική βάση, γνωρίζουν πως αρκεί να φθάσουν στο σημερινό διαιτητικό σώμα για να πάρουν όσα θέλουν, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δεν θα συμφωνήσουν σε τίποτε και ποτέ. Θα κατεβαίνουν πάντοτε με την πιο μαξιμαλιστική πλατφόρμα, θα τινάζουν στον αέρα τις συζητήσεις και θα περιμένουν να δικαιωθούν χάρις στα πολιτικά μέσα, τα οποία αντιπροσωπεύονται, εμμέσως πλην, όμως σαφώς, στο σημερινό διαιτητικό Σώμα.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης επιδιώκουν την «ανοικτή διαπραγμάτευση» του κατώτατου μισθού, επειδή ελπίζουν ότι η κυβέρνηση θα βρεθεί αντιμέτωπη με την πλήρη άρνηση, ειδικά λόγω της πληθωριστικής πίεσης των τελευταίων ετών, της μιας πλευράς, των συνδικάτων. Πιστεύουν στον «ξεσηκωμό» της κοινής γνώμης, με τελικό στόχο την αποκομιδή κομματικού οφέλους.
Πλην όμως, το νομοσχέδιο Κεραμέως δεν προβλέπει την εφαρμογή του νέου συστήματος αντικειμενικού προσδιορισμού για το χρονικό διάστημα για το οποίο έχει την εντολή των πολιτών η παρούσα πλειοψηφία. Ας κερδίσουν τις επόμενες εκλογές κι ας το αλλάξουν τότε. Αν το αλλάξουν.
Μέχρι τότε, προτιμώ ένα καλό τεχνοκρατικό εργαλείο διασφάλισης της κατώτατης αμοιβής, από τη διαρκή κομματοκρατούμενη κλοτσοπατινάδα.
Πηγή: liberal.gr