Του Κώστα Στούπα
Παρά τη θεαματικά καλύτερη από κάθε πρόβλεψη πορεία της χώρας τα τελευταία χρόνια δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος για το μέλλον, τόσο της Ελλάδας αλλά και γενικότερα. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά…
Στην τελευταία δημοσκόπηση της Interview για την εφημερίδα Political, στο υποθετικό ερώτημα «αν αύριο είχαμε εκλογές και μόνον δύο πολιτικά κόμματα διεκδικούσαν την ψήφο σας, κόμμα Τσίπρα και κόμμα Καρυστιανού, εσείς ποιο θα επιλέγατε;», το 57% απαντά κανένα από τα δύο, το 25% κόμμα Καρυστιανού και το 16% κόμμα Τσίπρα.
Τουτέστιν ο ένας στους τέσσερις θεωρεί δόκιμο να παραδώσει τη διακυβέρνηση της χώρας σε κάποια που εκμεταλλεύεται για πολιτικάντικους καιροσκοπικούς λόγους το θάνατο του παιδιού της, η οποία δεν διαθέτει καμιά εμπειρία από τη διαχείριση ανθρώπων – εξουσίας και παραδέχεται δημόσια πως συμβουλεύεται «χαρτορίχτρες» και καθοδηγείται από κάποιον Αρχάγγελο στον Ουρανό…
Είναι προφανές πως μπροστά σε αυτό το φαινόμενο ο Τσίπρας από πλευράς γνώσης και εμπειρίας μοιάζει με συγχώνευση του Περικλή, του Ρούσβελτ, του Ντεγκόλ και του Τσώρτσιλ μαζί. Για τον Μητσοτάκη μη τα συζητάμε καθόλου.
Προχθές παρακολουθούσα τη σατιρική εκπομπή του Μάνου Βουλαρίνου, στο Σκάι όπου ένας ρεπόρτερ ρωτούσε στο δρόμο περαστικούς για το πόσα εκατομμύρια έχει ένα δισεκατομμύριο. Από τους δέκα ανθρώπων διαφόρων ηλικιών που ρωτήθηκαν κανένας δεν απάντησε σωστά.
Θεωρείτε πιθανό πως αυτοί οι άνθρωποι πάνω από την κάλπη αντιλαμβάνονται τι κάνουν;
Υπάρχει μια διευρυνόμενη μερίδα στις κοινωνίες μας που πιστεύει πως μας ψεκάζουν, πως η Γη είναι επίπεδη και πως τα εμβόλια περισσότερο βλάπτουν παρά ωφελούν. Το κίνημα των αντιεμβολιαστών την περίοδο της πανδημίας είναι πρόσφατο.
Από την άλλη υπάρχουν πολλοί επιτήδειοι που προσπαθούν να επωφεληθούν από τους ηλίθιους και τους πουλάνε αυτό που θέλουν να ακούσουν.
Συχνά, όπως συνέβη στην περίπτωση του Τράγκα με τα εμβόλια, οι επιτήδειοι πιστεύουν τα ψέματα που πουλάνε για να πλουτίσουν και πέφτουν θύματα των συνεπειών τους.
Μην πάτε μακριά: στις ΗΠΑ, μπροστά στη διαλυτική λαίλαπα του woke και του ισλαμο-αριστερισμού, οι ψεκασμένοι συνασπίστηκαν με τους καθυστερημένους και τους συντηρητικούς και εξέλεξαν ένα αντιφατικό συνονθύλευμα υπό την ηγεσία ενός κυκλοθυμικού «μπάρμπα».
Ζούμε σε περίεργες εποχές όπου η γνώση και η Τεχνολογία πραγματοποιούν απίστευτα άλματα καθημερινά αλλά ο μέσος άνθρωπος «εξ-ηλιθιώνεται» με απίστευτα ταχείς ρυθμούς.
Η αδυναμία του σύγχρονου ανθρώπου να συγκεντρωθεί σε ένα κείμενο μεγαλύτερο από ένα SMS δεν είναι απλώς θέμα τεμπελιάς ή έλλειψης παιδείας· είναι σύμπτωμα μιας βαθύτερης πολιτισμικής μετάλλαξης.
Ο ανθρώπινος νους έχει εκπαιδευτεί να λειτουργεί σε καθεστώς διαρκούς ειδοποίησης, αποσπασματικής πληροφορίας και στιγμιαίας ανταμοιβής. Οι λέξεις χάνουν το βάρος τους και οι προτάσεις την υπομονή που απαιτούν.
Η ψηφιακή οικονομία της προσοχής έχει μετατρέψει τη συγκέντρωση σε πολυτέλεια. Ό,τι δεν χωρά σε λίγες γραμμές, θεωρείται κουραστικό· ό,τι απαιτεί στοχασμό, βαφτίζεται «βαρύ». Έτσι όμως δεν χάνεται απλώς η σχέση με το διάβασμα, αλλά με τη σκέψη την ίδια. Η ανάγνωση μεγάλων κειμένων (βιβλίων ειδικά) είναι άσκηση πνευματικής αντοχής: σε μαθαίνει να συνδέεις έννοιες, να αντέχεις την αμφιβολία, να παρακολουθείς μια ιδέα μέχρι το τέλος της.
Όταν ο άνθρωπος συνηθίζει να καταναλώνει μόνο θραύσματα, αρχίζει και να σκέφτεται σε θραύσματα.
Η δημόσια συζήτηση γίνεται σύνθημα, το επιχείρημα γίνεται ατάκα και η γνώμη υποκαθιστά τη γνώση. Δεν είναι τυχαίο ότι σε μια εποχή υπερπληροφόρησης, η κατανόηση σπανίζει.
Όπως είναι κατανοητό όλα αυτά επιδρούν σε βαθιές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές, οδεύουμε προς μια δημοκρατική δικτατορία των ηλιθίων…
Υ.Γ.: Η αδυναμία κατανόησης κειμένου στην Ελλάδα
Πηγή: liberal.gr