Του Μπάμπη Παπαδημητρίου
Δεν θέλω να γίνω «κακός», αλλά ο πατέρας που έχασε την κόρη του έξω από ένα πολύ γνωστό στην αστυνομία «κατάστημα» και, υποθέτω, σε όλες τις άλλες δημόσιες υπηρεσίες σχετικές με την επιτήρηση των νυκτόβιων κέντρων «διασκέδασης», έχει κάθε λόγο να ζητήσει ευθύνες από το κράτος. Άρα από τους πολιτικούς. Τουλάχιστον αυτός δεν θα χρειαστεί να κάνει «απεργία» στον Άγνωστο για να δει την τοξικολογική. Αλλά κι εμείς, ωσότου να μιλήσουν οι αναλύσεις, καλό είναι να μην πούμε ακόμη τίποτε.
Εκτός όμως από κάτι που είναι εύκολο να επισημανθεί για πολλοστή φορά: τα κρατικά όργανα δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους σε αυτά τα πολυσύχναστα «κέντρα». Θα μου πείτε πως με τόση διαφθορά που έχει μαζευτεί στους δαιδαλώδεις και επιτηδείως «ανεύθυνους» κρατικούς μηχανισμούς και με την ασυδοσία του ατελείωτου εύκολου χρήματος, αλλά και με τις απειλές της ιδιάζουσας «επιχειρηματικότητας», δεν είναι εύκολο να συγκρουστείς.
Αλλά γι αυτό το έχουμε το κράτος. Για να κάνει ό,τι δεν μπορεί να κάνει ο γονιός. Γιατί οι εποχές που ο πατέρας ή η μητέρα συνόδευαν τα παιδιά τους στις εξόδους τους ή, αργότερα, έθεταν αυστηρούς περιορισμούς ή άλλες προϋποθέσεις («θέλω να ξέρω που θά σαι και τι ώρα θα γυρίσεις») έχουν παρέλθει προ πολλού. Εδώ ζευγάρια, σύντροφοι υποτίθεται στη ζωή και προσβάλλονται όταν το ταίρι τους ρωτήσει «πού ήσουν»!
Ζούμε, εδώ και πολλά χρόνια, μια εποχή χωρίς πυξίδα, ειδικά για όσους νέους θέλουν να δοκιμάσουν, όπως είναι αναμενόμενο, τα όριά τους. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι η γονική φροντίδα πρέπει να εκφυλίζεται σε παιδαγωγικές συνταγές δήθεν ελεύθερης ανατροφής, οι οποίες, σε απλά ελληνικά, δεν θέτουν όρια.
Να δώσω ένα παράδειγμα, που δεν κουράζομαι να το επαναλαμβάνω πολλά χρόνια τώρα. Πιστεύω ότι πέραν των αυστηρότερων -ευτυχώς- περιορισμών και ποινών στην πώληση αλκοόλ, πρέπει να περιοριστούν τα σημεία εμπορίας. Δεν είναι δυνατόν να βρίσκεις παντού αλκοόλ και καπνικά και ότι άλλο εξαρτησιογόνο προϊόν περνά κάτω από την μπάρα των (ανθ)υγειονομικών υπηρεσιών παντού, εύκολα, επί 24ώρες και, πρακτικά, ανεξέλεγκτα.
Η άδεια πώλησης όλων αυτών των «ουσιών» πρέπει να δίνεται με αυστηρή φειδώ, να ενοικιάζεται με τακτική ανανέωση από το κράτος και να αφαιρείται δια παντός στην πρώτη παράβαση.
Η τελευταία έρευνα για την εξάρτηση των 16χρονων από αλκοόλ, καπνό, ναρκωτικά και τυχερά παιχνίδια (ESPAD2024) δείχνει ότι η Ελλάδα είναι τόπος όπου πανεύκολα μπορεί ο νέος άνθρωπος να βρει τα πάντα όλα. Για το αλκοόλ, για παράδειγμα, η ευκολία είναι κατά μέσο όρο στα κράτη της έρευνας στο 75% (όσο δηλαδή και στο Μονακό που κατοικείται από εκατομμυριούχους) αλλά στην Ελλάδα των μικρομεσαίων είναι στο 95%!
Δεν γνωρίζω να έχει πέσει πρόστιμο γιατί δεν ζήτησε ταυτότητα ο περιπτεράς που διανυκτερεύει προτού να δώσει τσιγάρα ή ποτά σε νέους ανθρώπους. Ούτε βεβαίως ο μπάρμαν που σέρβιρε την παρέα στο Γκάζι. Κλείστε τα λοιπόν όλα, μια συντονισμένη αστυνομική μπούκα θα είναι αρκετή, μέχρις ότου να κατέβουν να διαδηλώσουν οι ιδιοκτήτες τους ώστε να δούνε οι γονείς με τι μοιάζουν όσοι δηλητηριάζουν τα παιδιά…
Ούτε θυμάμαι η Αστυνομία να έχει βγάλει κάποια ανακοίνωση για ελέγχους σε όλα αυτά. Αφού ο αρμόδιος υπουργός Χρυσοχοΐδης κάνει πλέον πιο συστηματικούς ελέγχους οδήγησης υπό μέθη, λογικό δεν είναι να σκεφτεί από ποια κέντρα «διασκέδασης» έρχονται οι παραβάτες;
Τι να σου κάνουν οι «σκληρά εργαζόμενοι» γονείς, που θα έλεγε και το ΚΚΕ; Πόσοι τολμούν να θέσουν όρια; Πόσοι αντέχουν να τσακωθούν με τα παιδιά τους; Πόσοι δεν σπεύδουν να το παίξουν «φίλοι», πιστεύοντας ότι θα καταφέρουν ευκολότερα τα παιδιά τους να εμπιστευθούν τα λιμέρια τους και τις κακές τους συνήθειες; Πόσοι γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν; Πόσοι νομίζουν πως το παιδί τους θα βρει τον «ίσιο δρόμο» αν το παρακολουθεί ο τηλε-ψυχολόγος με τις ουρές της απεγνωσμένης πελατείας;
Καλός φίλος, κανονικός ψυχολόγος, μου είπε το σωστό: πρώτοι οι γονείς χρειάζονται ψυχολόγο. Λογικό, αφού οι περισσότεροι δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να αναζητήσουν απαντήσεις και λύσεις στα άγχη και τις αγωνίες της νεανικής τους ηλικίας. Πόσο μάλλον όταν η (κατα)πίεση του βιοπορισμού και της επαγγελματικής διάκρισης ρυθμίζει δικτατορικά την οικογενειακή και προσωπική ζωή.
Αναγνωρίζω ότι το επάγγελμα «γονέας ή σύντροφος ή κηδεμόνας» είναι από τα δυσκολότερα των πολλών τελευταίων ετών. Όπως δυσκολότατος έχει γίνει και ο ρόλος του δασκάλου ή του καθηγητή, ειδικά επειδή δεν έχουν καμία παιδαγωγική υποστήριξη. Το χειρότερο όμως είναι ότι ολοένα και περισσότεροι γονείς και δάσκαλοι παραιτούνται αποκαμωμένοι και ηττημένοι. Με αποτέλεσμα ο θάνατος, βίαιος όπως είναι πάντοτε, και τραγικότατος όταν πρόκειται για νέους ανθρώπους να ζώνει την κοινωνία από παντού.
Για πόσο καιρό θα ανεβάζουμε νέους ανθρώπους στο τρένο «για τα Τέμπη» μιας διαλυμένης κοινωνίας και ενός ανήμπορου κράτους; Η απάντηση σε αυτό το άμεσο και τραγικό ερώτημα είναι πιο σπουδαία από το ποιος από τους πολιτικούς αρχηγούς είναι «καταλληλότερος για πρωθυπουργός».
Πηγή: liberal.gr