Του Θανάση Διαμαντόπουλου
Το πολιτικό μας σύστημα στη δεδομένη συγκυρία χαρακτηρίζεται από μια εντυπωσιακή, ίσως όμως δυνητικά και επικίνδυνη, πολιτική ιδιαιτερότητα. Ειδικότερα…
Έχουμε μια κυβερνητική πλειοψηφία, η οποία -κυρίως με όρους συγκριτικούς σε σχέση με τους προκατόχους της- έχει παραγάγει θετικό έργο σε κάποιους επιμέρους τομείς: Δεν γίνεται να κυριαρχείς απόλυτα επί τόσα χρόνια μόνο με προπαγάνδα, έστω και αν υπάρχει ώσμωση κυβέρνησης και επικοινωνιοκρατών, έως και άμεση ή έμμεση οικονομική ενίσχυση των κατόχων γνωμοδιαμορφωτικής ισχύος από το κράτος. Στο κάτω-κάτω ο Μασκ δεν είναι Έλληνας…
Ωστόσο…
Από τη μία πλευρά…
Και λόγω κοινωνικής κόπωσης: Η Δημοκρατία δεν κυριάρχησε ως πολίτευμα επειδή οδηγεί αναγκαία σε αποφάσεις ορθότερες ή πιο επωφελείς για το σύνολο, την πλειοψηφία έστω, αλλά επειδή οδηγεί σε κοινωνικά πιο αποδεκτές αποφάσεις. Κυρίως και πρωτίστως, όμως, επειδή δίνει -αναίμακτη- διέξοδο στον κοινωνικό κορεσμό… («Η καθολική ψήφος κατάργησε καθολικά το δικαίωμα στην εξέγερση», έλεγε ο Βίκτωρ Ουγκό…)
Και λόγω ατοπημάτων, ανομημάτων, αστοχιών, εκδηλώσεων αυτάρκειας και έπαρσης… (Π.χ. περιελήφθη στους συνδυασμούς του κυβερνώντος κόμματος υπουργός που, μέρες πριν από την τραγωδία των Τεμπών, διαβεβαίωνε την εθνική αντιπροσωπεία για την απόλυτη ασφάλεια των σιδηροδρομικών συγκοινωνιών… Εμφανίστηκε δε η εκλογή του ως περίπου λαϊκή επικρότηση της πολιτικής του… Ενώ το να είσαι σύζυγος προσωπικού φίλου του πρωθυπουργού οδηγεί παντού: Από την προεδρία ανωτάτου δικαστηρίου μέχρι το ελληνικό κοινοβούλιο…)
Για όλους αυτούς τους λόγους, τέλος πάντων…
Έχει μετωπικά απέναντί της αρκετά παραπάνω από τα 2/3 της κοινωνίας…
Αυτά, επαναλαμβάνω, από τη μια πλευρά…
Από την άλλη πλευρά, όμως…
Ο επικεφαλής αυτής της πλειοψηφίας είναι ο κατά την κοινωνική κρίση και την κοινή συνείδηση ο ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΜΟΝΟΣ που μπορεί να θεωρηθεί ως στοιχειωδώς κατάλληλος για το πρωθυπουργικό αξίωμα…
Ο συνδυασμός των δεδομένων αυτών… Μαζί με τη σημαντική μείωση από τον ισχύοντα εκλογικό νόμο των πλειοψηφικών εδρών με τις οποίες πριμοδοτείται το πρώτο κόμμα, εφόσον δεν φτάσει το 40% των ψήφων…
Φέρνει τη χώρα, μετά τις προσεχείς εκλογές, μπροστά στην εφιαλτική προοπτική της ακυβερνησίας σε καιρούς, σε παγκόσμιο επίπεδο μάλιστα, που ο Ελευθέριος Βενιζέλος θα αποκαλούσε «καταιγιδώδεις»…
Ποια θα μπορούσε λοιπόν να είναι η -έγκαιρη- απάντηση του πολιτικού συστήματος στην επικίνδυνη αυτή προοπτική; Το διοχετευόμενο από κυβερνητικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους πως οι πολίτες θα ξανακαλούνται αενάως στις κάλπες μέχρι το -ενδεχόμενο- 32 ή 33% να γίνει 38 ή 39%, ώστε να ξανά προκύψει μονοκομματική κυβέρνηση είναι η πιο άφρων και μυωπική πολιτική «λογική» που θα μπορούσε να προβληθεί. Πέραν του ότι κανείς δεν ξέρει πώς θα αντιδράσει μια θυμωμένη κοινωνία.
Τι άλλο θα μπορούσε να γίνει;
Θεωρητικώς, ίσως, μια συγκρότηση νέου κόμματος στον κεντροαριστερό χώρο, στο οποία δεσπόζουσα θέση θα είχε το σημερινό ΠΑΣΟΚ και το εκφραζόμενο από τη νηφάλια και πραγματιστική πολιτική και ρητορεία του Φάμελλου τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο… Πέραν του ότι δεν είναι βέβαιο πως ένα τέτοιο υποθετικό μελλοντικό κομματικό μόρφωμα θα μπορούσε να δώσει εναλλακτική κυβερνητική πλειοψηφία, θα έπρεπε για να συγκροτηθεί να επιλύσει το δυσχερέστερο πρόβλημα: Την ανεύρεση γενικά αποδεκτού αρχηγού…
*Ο καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι συγγραφέας του πρόσφατου έργου «Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ως πλαστουργός Ιστορίας. Ο άνθρωπος, ο θρύλος, το πολιτικό αποτύπωμα».
Πηγή: liberal.gr