Του Δ. Καμπουράκη
Τι κατάρα κι αυτή, ε; Να είσαι πρωθυπουργός με ολοφάνερες επιτυχίες εσωτερικά και εξωτερικά, να είσαι ο μοναδικός σταθερός πολιτικός πυλώνας σε ένα κατακερματισμένο και συχνά αστείο πολιτικό σκηνικό, να είσαι ο άνθρωπος που έχει οδηγήσει το κόμμα του σε έξι-επτά συνεχόμενες εκλογικές νίκες και να ‘χεις απέναντι σου κάτι ξεκούδουνους δήθεν δικούς σου, που από το πρωί ως το βράδυ σε φωνάζουν προδότη. Πώς αντιδράς άραγε, πώς το βιώνεις, πώς το σκέφτεσαι;
Να είσαι ο πολιτικός που ισοπεδώνει όποιον πολιτικό αντίπαλο βρίσκεται στο πέρασμα σου και να ‘χεις καθημερινά να αντιμετωπίσεις κάτι ανερμάτιστους «πρώην» που στα γηρατειά και στην αποστρατεία τους θυμήθηκαν να γίνουν ξάφνου Ανδρούτσοι και Παπαφλέσσες και Λεωνίδες. Να βλέπεις γύρω σου τον κόσμο να καίγεται από σκληρούς πολέμους και αδυσώπητες συγκρούσεις, να προσπαθείς με νύχια και με δόντια να βαστήξεις τον τόπο μακριά από τη φωτιά, και ανά τριήμερο να βρίσκεις κάτω απ’ το παράθυρο σου κάποιον με καριοφίλι να φωνάζει «απάνω τους ωρέ, Μολών Λαβέ».
Να είσαι ο πρωθυπουργός που έκανε τον κραταιό Σύριζα έξι κομμάτια, που καθάρισε αριστοτεχνικά τον Ανδρουλάκη στο θέμα των τραπεζών μόλις εκείνος πήγε να σηκώσει κεφάλι και κάθε πρωί να βλέπεις στις τηλεοράσεις κάποιους να ολοφύρονται για το «χάσιμο της παραταξιακής ψυχής» και για «Ποτάμια». Τα παίρνεις στο κρανίο ή δεν τα παίρνεις; Βγαίνεις σε μια συνέντευξη να πεις «κοίτα ρε ποιοι μιλάνε» ή κάνεις Ιώβεια υπομονή και σκέφτεσαι «κι αυτό θα περάσει»;
Ο ένας επικριτής καταστροφικός ως το 2009 και σιωπηλός στη συνέχεια επί δεκαπενταετία, έπαθε ξάφνου εθνικοπατριωτική λογοδιάρροια. Ο άλλος, βρίσκεται υπό το καθεστώς πολιτικής παράκρουσης και βλέπει παντού μειοδότες και woke ατζέντηδες. Εσχάτως μας προέκυψε και τρίτος, που επειδή ξέχασε ως Πρόεδρος να πει «Μολών Λαβέ» στον Ερντογάν όταν ο Τούρκος τον είχε στριμώξει στον προεδρικό του καναπέ, απαιτεί από τον Μητσοτάκη να το φωνάξει τώρα στα καλά καθούμενα, κηρύσσοντας πάραυτα πόλεμο.
Μιλάμε για πολιτικά καραγκοζιλίκια και να με συμπαθάτε που το γράφω έτσι. Θα ήταν επικίνδυνοι, αν δεν ήταν αστείοι. Ειδικά ο «Μολών Λαβέ». Αλλά κι αυτός ο Μητσοτάκης, πόσο ν’ αντέξει; Κάνει σωστά, κάνει λάθη, πάντως κάτι κάνει. Κάπου προσπαθεί να οδηγήσει τον τόπο και κυρίως αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι να βάλει την χώρα σε περιδίνηση και περιπέτεια. Διότι ο κόσμος γύρω μας ανατινάζεται. Οι δήθεν δικοί του, οι της ευρύτερης παράταξης του που τον ρημάζουν όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, τι στο διάβολο προσπαθούν; Να τον φάνε, να έρθει ποιος; Έλα ντε…
Πηγή: liberal.gr