Του Γιάννη Σιδέρη
Η αλληλοσφαγή των πρώην συντρόφων, μετά τις δηλώσεις του κασσελακικού σωματοφύλακα Θανάση Οικονόμου, ότι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην επιτροπή πόθεν έσχες «έβγαλαν λάδι» τον Κυριάκο Μητσοτάκη συμμετέχοντας «στην αρχειοθέτηση» της υπόθεσής του, επεσκίασε προς το παρόν τον διάλογο που αναπτύσσεται για την ενιαία έκφραση της κεντροαριστεράς.
Ο διάλογος βεβαίως γίνεται στη σκιά και ερήμην των δύο αρχηγών Κασσελάκη και Ανδρουλάκη, οι οποίοι δεν δείχνουν – και δεν έχουν λόγο να δείξουν – διάθεση να απαρνηθούν τον ηγετικό τους ρόλο, στο όνομα μιας νεφελώδους προγραμματικής σύγκλισης χωρίς αυτούς.
Αυτοί που την επιζητούν χωρίζονται σε τρεις βασικές κατηγορίες. Οι πρώτοι είναι οι κυνικοί φίλαυτοι που έχουν χάσει τις θέσεις εξουσίας και επιθυμούν να τις απολαύσουν εκ νέου. Είναι κυρίως αυτοί που πρόδωσαν το ΠΑΣΟΚ το οποίο τους είχε αποδώσει τιμές, και όταν έχασε η δυνατότητα να τους τις εξασφαλίζει, έτρεξαν στην πρόθυμη αγκαλιά του ΣΥΡΙΖΑ.
Άκουγα π.χ. τις προάλλες για πολλοστή φορά τον Κουρουμπλή σε ένα ράδιο να μιλάει επιθετικά εναντίον όσων δεν θέλουν την ενότητα των «προοδευτικών δυνάμεων». Από πότε έγινε προοδευτική δύναμη το ΠΑΣΟΚ, το οποίο ο ίδιος εγκατέλειψε για τα προοδευτικά υπουργιλίκια που του πρόσφερε ο ΣΥΡΙΖΑ; Μα από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ κατρακύλησε στο 17,8% και ο Αλέξης εγκατέλειψε ασμένως την αρχηγία, αφού οι προοπτικές ανάκαμψης ήταν μηδαμινές. Αυτή η κατηγορία δεν κατανοεί πόσο ψεύτικη και σκόπιμη ακούγεται η αγωνία τους.
Η δεύτερη κατηγορία αφορά αυτούς που κράτησαν σκληρή αλλά έντιμη πολιτική στάση έναντι του ΠΑΣΟΚ. Ανέχτηκαν μεν τους χαρακτηρισμούς περί προδοτών και γερμανοτσολιάδων, που εκτόξευαν στελέχη και τρολ του ΣΥΡIZA, αλλά οι ίδιοι δεν τους αναπαρήγαγαν. Και παρά την όποια κριτική τους στο ΠΑΣΟΚ, δεν απέκρυψαν την άποψη ότι το θεωρούσαν πάντα συμμαχική τους δύναμη.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Νίκος Φίλης. Τον καιρό που συγκυβερνούσε με τον Καμμένο και ενώ η επιθετική ρητορική των υπολοίπων προς το ΠΑΣΟΚ έφτανε σε σημείο υστερίας, τόνισε σε μία συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, προκαλώντας αίσθηση: Το ΠΑΣΟΚ είναι ο πολιτικός συγγενικός μας χώρος και… ας βρωμάει!
Έτερον παράδειγμα ο ευγενής Κώστας Ζαχαριάδης, πρώην υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, που στον δεύτερο γύρο των δημοτικών τάχθηκε υπέρ του υποψηφίου του ΠΑΣΟΚ Χάρη Δούκα. Αυτοί, και όσοι συμπεριφέρθηκαν όπως αυτοί, έχουν δικαίωμα να μιλάνε για προγραμματικές συγκλίσεις της κεντροαριστεράς.
Τρίτη κατηγορία είναι η μεγάλη μάζα. Αυτάρεσκη με την ιδιότητα του αριστερού, και με δάφνες που μόνη της απένειμε στον εαυτό της, ιστορικώ δικαίω, ήταν αδιάφορη, αν δεν καλοδέχτηκε τη συγκυβέρνηση με τον Καμμένο. Και είχε παράλληλα μια σνομπίστικη στάση απέναντι στη «λαϊκούρα» του ΠΑΣΟΚ.
Τώρα που διαπιστώνουν ότι «ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην», ανακάλυψαν τους συγγενείς πασόκους και τους κάνουν εκκλήσεις προγραμματικής συνδιαμόρφωσης. Στους τελευταίους εντάσσονται και τα στελέχη της Νέας Αριστεράς, αφότου είδαν τη «λυπητερή» των δημοσκοπήσεων.
Φυσικά η όλη συζήτηση περί «ανασυγκρότησης» διεξάγεται ερήμην των δύο αρχηγών, οι οποίοι επουδενί θα δεχτούν οικειοθελή παραχώρηση της θέση τους. Ο Κασσελάκης όποιο αποτέλεσμα και να φέρει, δρομολογεί την «ιδιωτικοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ, εξοστρακίζοντας τα μη αρεστά στελέχη, ενώ ο Ανδρουλάκης μάλλον θα θέσει εαυτόν στην εκ νέου κρίση των μελών του κόμματος.
Γι’ αυτό και ο πρώην εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Αριστεράς και νυν υποψήφιος ευρωβουλευτής Κωστής Καρπόζηλος, δήλωσε στο in.gr ότι πρέπει να ηττηθούν οι ηγεσίες ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, για ανοίξει συζήτηση σε προγραμματική βάση με τη Νέα Αριστερά. Να ηττηθούν δηλαδή το 12% και το 15%, για να ανοίξει διάλογος με το 3%! (τα ποσοστά κατά τη δημοσκοπική προσέγγιση).
Γιατί «η κοινωνία θέλει τη συνεργασία», λέει ως αυθεντικός διερμηνευτής της κοινωνίας. Και τότε γιατί η κοινωνία δεν ψηφίζει τη ΝεΑρ για να φέρει τη συνεργασία;
Πέραν της οργανωτικής αντιμετώπισης στην οποία επιδίδονται στελέχη των κεντροαριστερών κομμάτων και τμήμα των ΜΜΕ, τους διαφεύγει η πολιτική και ιδεολογική ασυμφωνία των κομμάτων που υποτίθεται ότι θα πετάξουν τους αρχηγούς τους για να συνεργαστούν.
Η αυτοτοποθέτηση στην κεντροαριστερά δεν σημαίνει και ταυτότητα απόψεων. Δεν έχει π.χ. καμία σχέση ο ακτιβίστικος συριζαϊσμός της ΝεΑρ (που καταγγέλλει την κυβέρνηση επειδή έδιωξε πενήντα μπάχαλους καταληψίες από το πανεπιστήμιο και το χαρακτήρισε επίθεση στο φοιτητικό κίνημα) με τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους που απέμειναν στο ΠΑΣΟΚ.
Η επομένη των εκλογών θα είναι μια άλλη μέρα. Όχι για την κυβέρνηση που θα διατηρήσει την πολιτική της επικυριαρχία, αλλά για την κεντροαριστερά. Θα μπει σε κύκλο αναταραχής. Αλλά δεν είναι νομοτέλεια ότι θα υλοποιηθεί ο στίχος του ποιητή «το χάσμα που άνοιξε σεισμός ευθύς εγέμισε άνθη».
Πηγή: liberal.gr