“Υποβάθμιση της συλλογικής λειτουργίας του ΠΓ και της ΚΕ” το 1945,
διαπιστώνει ΣΗΜΕΡΑ το κόμμα που κατέστρεψε τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων…
Του Τ. Αλεξανδρόπουλου
Ήταν Ιούνιος του 1945 όταν ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ Άρης Βελουχιώτης οδηγούνταν συνειδητά από τα κομματικά κυκλώματα σε εγκλωβισμό από τις δυνάμεις του Εθνικού Στρατού και, εν τέλει, στην αυτοκτονία, στην περιοχή της Μεσούντας, στον Αχελώο ποταμό, έξω από την Άρτα. Την περίοδο πριν από την αυτοκτονία, ο Βελουχιώτης ήταν σε ανοιχτή ρήξη με το ΚΚΕ, αφού είχε διαφωνήσει με την κατάπτυστη και προδοτική για τους απλούς μαχητές Συμφωνία της Βάρκιζας, με την οποία οι αγωνιστές του ΕΛΑΣ υποχρεώθηκαν να παραδώσουν τον οπλισμό τους και να αποστρατευθούν. Ίδρυσε τον νέο ΕΛΑΣ, με στόχο τον αγώνα εναντίον των Άγγλων. Η δράση του ήταν ενάντια στην απόφαση των κομματικών “χαρτογιακάδων” και ο Ζαχαριάδης τον χαρακτήρισε «τυχοδιωκτικό και ύποπτο στοιχείο», ενώ έδωσε διαταγή στα πειθήνια όργανά του να μη δίνουν “ούτε φαΐ, ούτε νερό στον Άρη”…
Στις 31 Μαΐου 1945 ο Ριζοσπάστης δημοσιεύει έναν πρώτο “επικήδειο” του Άρη Βελουχιώτη:
«Η Συμφωνία της Βάρκιζας να εκτελεστεί γρήγορα και 100%. Αν κάποιος μέσα από τις γραμμές μας, στις πόλεις ή στα βουνά, αντιδρά ακόμα, εμείς θα τον χτυπήσουμε ανοιχτά και θα τον διώξουμε”.
Η υπογραφή Ν.Ζ. είναι του Ζαχαριάδη, ο οποίος έχει κάνει «κολλεγιά» με τους Σιάντο και Ιωαννίδη.
Ο ευνοούμενος των Άγγλων και οι αγράμματοι κομματικοί έχουν βάλει στο στόχαστρο της διαγραφής τον καπετάνιο του ΕΛΑΣ.
Ο Άρης βλέπει το τέλος να πλησιάζει. Το μεγάλο φινάλε θα το διαλέξει ο ίδιος και όχι οι υπηρέτες των νέων “αφεντικών” της Ελλάδας.
Τον Άρη Βελουχιώτη δεν τον καταδιώκουν μόνο τα Τάγματα Εθνοφυλακής. Τον καταδιώκουν και οι χαφιέδες του κόμματός του. Οι κατά τόπους πολιτικοί του ΚΚΕ τον υποσκάπτουν, τον συκοφαντούν και εμποδίζουν με κάθε μέσο όποιον θέλει να στρατευθεί μαζί του. Οι άντρες που έχουν μείνει μαζί του βλέπουν καθαρά ποιοι έχουν μεταβληθεί σε «κυνηγούς κεφαλών». «Εχθρός και ηγεσία συμπλέουν σιωπηρά για την εξόντωσή μας», γράφει ο Γκονέζος, ένα από τα πιστά παλικάρια που τον ακολουθούν.
Οι παρακρατικές ομάδες που δρουν στην Ήπειρο και τη Θεσσαλία, εξοπλισμένες άρτια από τους Άγγλους, κλείνουν όλα τα περάσματα διαφυγής του Άρη προς τα Άγραφα.
Αρχές Ιουνίου ο Ριζοσπάστης αποτυπώνει ανάγλυφα τον ξεπεσμό αυτών που οδήγησαν χιλιάδες οικογένειες στον αφανισμό και στον “παράδεισο” των “λαϊκών δημοκρατιών” τύπου Τσαουσέκου. Ο Ζαχαριάδης αποκαλύπτεται ξεδιάντροπα με ένα άρθρο του με τίτλο «Ελλάδα και Αγγλία». Υποβάλλει τα διαπιστευτήριά του στον Βρετανό πρέσβη Λίπερ, τον οποίο συναντά στις 4 Ιουνίου και τον διαβεβαιώνει ότι «δεν θα προκαλέσει αναταραχές»…
Με αυτό το άρθρο ο Ζαχαριάδης παίζει, για άλλη μια φορά, το παιχνίδι του Στάλιν, προωθώντας τα «στρατηγικά συμφέροντα» της Μεγάλης Βρετανίας στην Ελλάδα!!! Αυτά τα συμφέροντα που είχε ήδη αποδεχτεί ο Στάλιν στα παζάρια που έκανε με τον Τσώρτσιλ!!! Ο Ζαχαριάδης έχει εγκαταλείψει όλα όσα έλεγε κάποτε περί «αγγλικής κατοχής στην Ελλάδα»… Τώρα η αγγλική κατοχή είναι, προφανώς, ευπρόσδεκτη αφού αυτό θέλει ο «πατερούλης» – αφέντης του…
Ο Άρης Βελουχιώτης είναι μόνος και είναι σίγουρα ο μόνος που, πιστός σε όσα έλεγε πάντα, αντιτίθεται στην εγκαθίδρυση βρετανικού προτεκτοράτου στην Ελλάδα.
Ο Άρης είχε στείλει επιστολή στον γραμματέα του ΚΚΕ, τον Ζαχαριάδη, με την οποία του ζητούσε συνάντηση. Ελπίζοντας (;), αφελώς ίσως, ή έστω και συνειδητά, ότι το κόμμα του δεν θα τον πρόδιδε και δεν θα τον οδηγούσε στο θάνατο… Ετοιμάζεται να κατηφορίσει προς την Αθήνα, για να είναι, λέει, πιο κοντά όταν θα του ορίσει ο Ζαχαριάδης τόπο συνάντησή τους… Αυταπάτες και ουτοπίες… Ο Ζαχαριάδης και οι περί αυτόν κομματικοί σχεδιάζουν τον αφανισμό του Άρη…
Σε όλα τα γύρω χωριά ετοιμάζονται αποσπάσματα για να κυνηγήσουν τους «Αρειανούς».
Στις 12 Ιουνίου 1945 ο Ζαχαριάδης επιτίθεται… στον Άρη εκ νέου μέσα από τον Ριζοσπάστη:
«Το ΚΚΕ καταγγέλλει ανοιχτά τον Άρη Βελουχιώτη.
Ο σ. Ζαχαριάδης μας ανακοίνωσε ότι η ΚΕ του ΚΚΕ, αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις που ήρθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοιχτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια).
Ο Βελουχιώτης και ύστερα από τη σύναψη της Συμφωνίας της Βάρκιζας συνέχισε τη δράση του. Η δράση αυτή, που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει, γιατί της έδινε όπλα για να χτυπά το ΚΚΕ, να παραβιάζει τη συμφωνία της Βάρκιζας και να δικαιολογεί τα εγκλήματά της, δεν επιτρέπει πια καμιά καθυστέρηση για την ανοιχτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη. Όπως είναι γνωστό, ο Βελουχιώτης είχε κάνει δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης του ΚΚΕ».
Ο ευνοούμενος των Άγγλων, ο «λακές» του Στάλιν, ο διορισμένος γραμματέας του ΚΚΕ, δεν μπορούσε να ανεχτεί την τεράστια ακτινοβολία του Άρη. Προσπαθεί να τον μειώσει, χρησιμοποιώντας υποτιμητικά το παλιό του ψευδώνυμο και τη δήλωση που είχε υπογράψει επί Μεταξά.
Το ΚΚΕ αποκηρύσσει τον Άρη και τον διαγράφει.
Ο στρατός κινείται για να τους κυκλώσει.
Λίγο πριν τα μεσάνυχτα ο οδηγός που είχαν, ένας κομματικός της περιοχής, εξαφανίζεται… Το τοπίο είναι ιδανικό για ενέδρα. Η οποία έχει ήδη στηθεί από αποσπάσματα εθνοφυλακής και πρώην ανταρτών που έχουν πάει στο απέναντι στρατόπεδο. Οι «Αρειανοί» μπαίνουν ανυποψίαστοι στην ενέδρα και ξαφνικά η νύχτα γίνεται μέρα από τα οπλοπολυβόλα και τις χειροβομβίδες. Ο Άρης δίνει εντολή να κατέβουν όλοι προς το ποτάμι. Ο ίδιος με τους 20 αντάρτες που τον ακολουθούν κατευθύνονται προς τη Μεσούντα.
Την Πέμπτη 14 Ιουνίου ο Άρης με την ομάδα του θα μείνουν κρυμμένοι ανάμεσα στα δέντρα στη χαράδρα του Φράγκου. Όταν πέφτει το σκοτάδι ξεκινάνε πάλι για τη Μεσούντα.
Τη μοιραία μέρα, Παρασκευή 15 Ιουνίου, ο Άρης προσπαθεί να συνδεθεί με την υπόλοιπη δύναμη των ανδρών του. Δεν έχει υποψιαστεί ότι όποιον θελήσει να χρησιμοποιήσει για σύνδεσμο που θα τον ενώσει με την κύρια δύναμη των ανδρών του, θα τον πουλήσει και θα καταδώσει την ακριβή θέση του στους εθνοφύλακες. Ο Άρης συνειδητοποιεί ότι είναι προδομένος από το ίδιο το κόμμα του.
Τα οπλοπολυβόλα αρχίζουν να βάλλουν καταπάνω τους. Ο Άρης διώχνει τους άντρες του προς το ποτάμι και δείχνει ότι αδιαφορεί για τον εαυτό του. Ούτε καν ανταποδίδει τα πυρά που δέχεται από την εθνοφυλακή και τους παρακρατικούς. Έχει συνειδητοποιήσει ότι έφτασε το τέλος του αντάρτικου του ΕΛΑΣ. Στέκεται ακίνητος. Βγάζει το όπλο του. Συνειδητοποιεί ότι η Ελλάδα που ήξερε και για την οποία έδωσε τις μάχες του δεν υπάρχει πια. Η κομματική εξουσία τον έχει νικήσει. Βάζει την κάνη του όπλου του πίσω από το δεξί αφτί και τραβάει τη σκανδάλη.
Ο Άρης Βελουχιώτης δεν υπάρχει πια. Τον νίκησαν οι κομματικοί χαρτογιακάδες και οι προσκυνημένοι στον Στάλιν και τη μεγαλομανία του. Μαζί με τον Άρη χάνεται και το όραμα για μια ελεύθερη και καλύτερη Ελλάδα.
Όλοι, ή σχεδόν όλοι, οι ηθικοί αυτουργοί της «δολοφονίας» του Άρη Βελουχιώτη πληρώθηκαν με το ίδιο νόμισμα. Και ο Ζαχαριάδης και ο Σιάντος και ο Καραγιώργης και… και… και… Διαγραμμένοι. Καθαιρεμένοι. Εξορισμένοι. Ατιμασμένοι.
Στις 16 Ιουνίου, ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ, ο Ριζοσπάστης δημοσιεύει τη… διαγραφή του Άρη. «Η προδοσία του Βελουχιώτη» είναι ο τίτλος του κατάπτυστου άρθρου.
«Το ΠΓ ενέκρινε τη δημοσίευση στον Ριζοσπάστη της απόφασης της 11ης Ολομέλειας της ΚΕ για τον Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια).
Ο Κλάρας, αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ, γιατί λύγισε μπροστά στην τρομοκρατία του Μανιαδάκη, ξαναζήτησε στον καιρό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα να εξαγοράσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη που αναγνώρισε και καταδίκασε. Του ΚΚΕ του έδωσε τη δυνατότητα αυτή. Σήμερα όμως, σε μια δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί πάλι, ξαναπροδίδει το ΚΚΕ με την τυχοδιωκτική και ύποπτη δράση του που μονάχα τον εχθρό ωφελεί.
Στο ΚΚΕ δεν έχει κανένας θέση, οσοδήποτε ψηλά κι αν στέκει και οσοδήποτε μεγάλο κι αν είναι, όταν οι πράξεις του δεν συμβιβάζονται με το κοινό συμφέρον και όταν παραβιάζεται η δημοκρατική εσωκομματική πειθαρχία».
Κατά την προσφιλή του εύκολη τακτική αποφυγής ανάληψης των ευθυνών, το ΚΚΕ προχώρησε, κατά καιρούς, σε «εικονική», «για τα μάτια του κόσμου», αποκατάσταση όλων αυτών.
Το ίδιο έκανε και με τον Άρη Βελουχιώτη.
Η “κομματική αποκατάσταση” του Άρη…
To 2011 το ΚΚΕ ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΕ να “αποκαταστήσει” κομματικά τον Άρη. Προχώρησε μόνο στην πολιτική του αποκατάσταση. Στην απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1918-1949, στις 16 Ιουλίου 2011, αναφέρεται:
«Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη αποφασίζει την επίσημη πολιτική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη. Θεωρεί ότι είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας.
Παράλληλα, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη σημειώνει ότι η διαφωνία του Αρη με τη Συμφωνία της Βάρκιζας δεν δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του Κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Αρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ. Η στάση αυτή, που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δεν καθιστά δυνατή τη μετά θάνατο αποκατάσταση της κομματικής του ιδιότητας.
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη καταγγέλλει την απόπειρα της αστικής και οπορτουνιστικής προπαγάνδας και ιστοριογραφίας, που παίρνουν δήθεν υπό την προστασία τους τον Αρη, για να επιτεθούν στο ΚΚΕ. Στη λαϊκή συνείδηση ο Αρης Βελουχιώτης είναι ταυτισμένος με την ηρωική πορεία του ΚΚΕ, τον αγώνα για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Ο Αρης Βελουχιώτης τάχθηκε υπέρ της ένοπλης πάλης, που την απορρίπτουν όσοι επιχειρούν να τον οικειοποιηθούν».
Ψεύτες, ασυνείδητοι και υποκριτές.
Τι λένε το 2018
Χτες, 1 Ιουλίου 2018, δημοσιεύεται στον Ριζοσπάστη η νέα απόφαση:
ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣτην Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης (16 Ιούλη 2011) «Για την Πολιτική Αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη», αναφερόταν μεταξύ άλλων:
«Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη αποφασίζει την επίσημη πολιτική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη. Θεωρεί ότι είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας.
Παράλληλα, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη σημειώνει ότι η διαφωνία του Αρη με τη Συμφωνία της Βάρκιζας δεν δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του Κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Αρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ. Η στάση αυτή, που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δεν καθιστά δυνατή τη μετά θάνατο αποκατάσταση της κομματικής του ιδιότητας.
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη καταγγέλλει την απόπειρα της αστικής και οπορτουνιστικής προπαγάνδας και ιστοριογραφίας, που παίρνουν δήθεν υπό την προστασία τους τον Αρη, για να επιτεθούν στο ΚΚΕ. Στη λαϊκή συνείδηση ο Αρης Βελουχιώτης είναι ταυτισμένος με την ηρωική πορεία του ΚΚΕ, τον αγώνα για την ανατροπή της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Ο Αρης Βελουχιώτης τάχθηκε υπέρ της ένοπλης πάλης, που την απορρίπτουν όσοι επιχειρούν να τον οικειοποιηθούν».
Στο διάστημα που πέρασε από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του 2011, η όλη διαδικασία για τη συγγραφή του Α’ τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας, ιδιαίτερα της περιόδου 1939-1949, έδωσαν τη δυνατότητα μεγαλύτερης εμβάθυνσης στη δράση και την κατάσταση του ΚΚΕ στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μελετήθηκαν παραπέρα η λειτουργία του Κόμματος και η σχέση του με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης.
Τεκμηριώνεται το συμπέρασμα ότι η συλλογική λειτουργία των καθοδηγητικών οργάνων (ΠΓ και ΚΕ) ήταν ανεπαρκής, με ανάλογη επίδραση σε όλη τη δομή του ΚΚΕ. Αυτή η ανεπάρκεια εκφράστηκε ακόμα περισσότερο στο διάστημα της απελευθέρωσης και το Δεκέμβρη του 1944, έως την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, περίοδο κατά την οποία παραγκωνίστηκε ταυτόχρονα το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ.
Η υποβάθμιση της συλλογικής λειτουργίας του ΠΓ και της ΚΕ συνεχίστηκε και μετά από την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, ενώ εκφράστηκε χαρακτηριστικά και στον τρόπο αντιμετώπισης του Αρη Βελουχιώτη από το ΠΓ. Δίχως να δικαιώνεται η απειθαρχία του, συνάγεται ότι η διαρρηγμένη συλλογική λειτουργία όχι μόνο δεν προσέφερε στον Αρη, καθώς και σε χιλιάδες άλλα κομματικά μέλη, πεδίο για μια ουσιαστική συζήτηση, αλλά και τροφοδοτούσε εξ αντικειμένου φυγόκεντρες κινήσεις, που βεβαίως είχαν πολιτική βάση. Προκάλεσε τη μαζική αντίδραση των μελών του Κόμματος και ΕΛΑΣιτών στη Συμφωνία της Βάρκιζας, που γρήγορα ανατράπηκε από τη ζωή.
Τα παραπάνω ενισχύουν το σκεπτικό ότι η μη κομματική αποκατάσταση του Αρη Βελουχιώτη δεν εναρμονίζεται με την πολιτική του αποκατάσταση που έγινε το 2011.
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ αποφασίζει να αποκατασταθεί ολόπλευρα ο Αρης Βελουχιώτης.
Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη εκτιμά ότι το ΚΚΕ διαθέτει την απαραίτητη ωριμότητα να κρίνει τα ιστορικά γεγονότα αντικειμενικά και εξάγοντας συμπεράσματα, ένα από τα οποία είναι η ανάγκη τήρησης των αρχών της συλλογικότητας, της σταθερής προσήλωσης στις αρχές λειτουργίας του.
23/06/2018
Για γέλια και για κλάματα το “κουκουέδικο”…
Τι μας λένε σήμερα, 73 χρόνια μετά τη “δολοφονία” του Άρη Βελουχιώτη; Μας λένε ότι:
[…] Τεκμηριώνεται το συμπέρασμα ότι η συλλογική λειτουργία των καθοδηγητικών οργάνων (ΠΓ και ΚΕ) ήταν ανεπαρκής, με ανάλογη επίδραση σε όλη τη δομή του ΚΚΕ. Αυτή η ανεπάρκεια εκφράστηκε ακόμα περισσότερο στο διάστημα της απελευθέρωσης και το Δεκέμβρη του 1944, έως την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, περίοδο κατά την οποία παραγκωνίστηκε ταυτόχρονα το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ […].
Μας λένε ότι:
[…] Η υποβάθμιση της συλλογικής λειτουργίας του ΠΓ και της ΚΕ συνεχίστηκε και μετά από την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, ενώ εκφράστηκε χαρακτηριστικά και στον τρόπο αντιμετώπισης του Αρη Βελουχιώτη από το ΠΓ. Δίχως να δικαιώνεται η απειθαρχία του, συνάγεται ότι η διαρρηγμένη συλλογική λειτουργία όχι μόνο δεν προσέφερε στον Αρη, καθώς και σε χιλιάδες άλλα κομματικά μέλη, πεδίο για μια ουσιαστική συζήτηση, αλλά και τροφοδοτούσε εξ αντικειμένου φυγόκεντρες κινήσεις, που βεβαίως είχαν πολιτική βάση. Προκάλεσε τη μαζική αντίδραση των μελών του Κόμματος και ΕΛΑΣιτών στη Συμφωνία της Βάρκιζας, που γρήγορα ανατράπηκε από τη ζωή.[…]
Μας λένε ότι:
[…] Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη εκτιμά ότι το ΚΚΕ διαθέτει την απαραίτητη ωριμότητα να κρίνει τα ιστορικά γεγονότα αντικειμενικά και εξάγοντας συμπεράσματα, ένα από τα οποία είναι η ανάγκη τήρησης των αρχών της συλλογικότητας, της σταθερής προσήλωσης στις αρχές λειτουργίας του.[…]
ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ διαθέτει το ΚΚΕ;
Ωριμότητα μπορεί να διαθέτει το ΚΚΕ. Άλλωστε είναι μαθημένο στην ίντριγκα… ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ, όπως αποδεικνύεται, δεν διαθέτει. Γιατί αν την διέθετε, θα είχε αποφύγει όλες αυτές τις παραδοξολογίες και τις «κωλοτούμπες», που ευτελίζουν τα όποια ψήγματα αυτοκριτικής γίνεται δυνατό να διατυπωθούν από τους «αλάθητους» της μίας και μοναδικής κομματικής ορθότητας.
Η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ επιχειρεί να δικαιολογήσει την «απειθαρχία» του Άρη, η οποία, όμως, κατά τα άλλα δεν «δικαιώνεται», με τη διαπίστωση, 73 χρόνια μετά, ότι είχε υποβαθμιστεί η «συλλογική λειτουργία του Π.Γ. της Κ.Ε.» και κατ’ επέκταση όλης της «κομματικής δομής», με αποτέλεσμα να μην μπορεί να γίνει «ουσιαστική συζήτηση» επί των απόψεων του Άρη και να ληφθούν λανθασμένες αποφάσεις.
Ποιοι είναι αυτοί που κρίνουν αν το κόμμα δούλευε ή δεν δούλευε συλλογικά πριν από 73 χρόνια; Με ποια ντοκουμέντα γίνεται η κρίση αυτή;
Και αφού είχε υποβαθμιστεί η συλλογική λειτουργία του κόμματος, το οποίο καθοδηγούσε έναν ολόκληρο λαό, τον οποίο τελικά οδήγησε στον αφανισμό, στις «λαϊκές δημοκρατίες», στις «πολιτείες» της Τασκένδης, στην εξαθλίωση, στις εξορίες και στην ατίμωση πολλούς από αυτούς, ΠΟΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ;
H απόφαση της Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ προκαλεί τραγέλαφους. Το ΚΚΕ δεν θέλει να πει ορισμένες απλές αλήθειες πολύ επίκαιρες για το σήμερα. Δεν θέλει να πει ότι ο Άρης είχε απόλυτο δίκιο στις θέσεις που υποστήριξε μέχρι τέλους. Να καταδικάσει απερίφραστα όλους αυτούς που αντιμετώπισαν τον Άρη με τρόπο απάνθρωπο. Να τιμήσει τον Άρη όπως επιβάλλουν οι αγώνες του.
Δεν τα λέει αυτά το ΚΚΕ, γιατί τότε θα έθετε σε νέα βάση αναζήτησης και τη σημερινή λειτουργία του κόμματος, από την οποία απουσιάζει εντελώς το στοιχείο της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Εβδομήντα τρία χρόνια μετά τον θάνατο του Άρη, η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ στην πράξη είναι ακόμα ζητούμενο για το, κατά Ζαχαριάδη, “κουκουέδικο”…