Του Δημήτρη Καμπουράκη
Με ρωτούσε προ ημερών ένας φίλος, γιατί δεν πάει καλά στις δημοσκοπήσεις η «Νέα Αριστερά». Πήρε τους πιο προβεβλημένους και έχοντες πολιτική βαρύτητα βουλευτές του Σύριζα, πήρε το 80% των οργανωμένων μελών του, πήρε και το 100% της νεολαίας του, αφήνοντας τα γραφεία των οργανώσεων του κόμματος άδεια δωμάτια. Επίσης, μια χαρά πρόεδρο έχει η Νέα Αριστερά και μια χαρά εκπρόσωπο τύπου διαθέτει. Τι έχει, λοιπόν, το έρμο και ψοφάει; Γιατί βολοδέρνει ανάμεσα στο 2% και το 3%, κινδυνεύοντας να βρεθεί τελείως στην απέξω;
Του απάντησα δίχως περιστροφές: «Διότι είναι σοβαροί, δεν είναι εχθροπαθείς και δεν είναι τοξικοί». Ομολογώ ότι τον άφησα κατάπληκτο. «Μα αυτά είναι τα πλεονεκτήματα τους απέναντι στον αλλοπρόσαλλο Κασσελάκη» μου απάντησε. Γέλασα. Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι ο φίλος μου, μορφωμένος άνθρωπος και πολιτικά ενημερωμένος πολίτης, παρακολουθεί εδώ και μια δεκαπενταετία τον Σύριζα από κοντά, αλλά τη βαθύτερη ουσία του αδυνατεί (ή αρνείται) να την αντιληφθεί.
Το ‘χω ξαναγράψει: ο Σύριζα από τα γεννοφάσκια του δομήθηκε πάνω στην τοξικότητα και την επιθετικότητα. Ο Αλέξης περιμάζεψε από την ελληνική κοινωνία όλους όσους ήθελαν να γκρεμίσουν και τους έβαλε κάτω από μια ομπρέλα με αστείο ιδεολογικό και ιστορικό περίβλημα. Θα άλλαζαν δια μιας την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο, ενώ στο εσωτερικό (με τις εποχές να τρέχουν προς την Τεχνητή Νοημοσύνη) θα μας ξαναγύριζαν στο 1950 για να πάρουν εκδίκηση τα αριστερά όνειρα του εμφυλίου.
Το 2019 του ‘φυγαν οι μισοί κεντρώοι και το 2023 οι υπόλοιποι, αφήνοντας πίσω μόνο τον σκληρό πυρήνα των κατεδαφιστών, που επέμεναν ότι αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι μια μπουλντόζα να τα γκρεμίσει όλα. Μετά τις βαριές ήττες του 2023, ένα κομμάτι της αριστεράς που είχε απομείνει εκεί μέσα ήρθε στα συγκαλά της και προσπάθησε να επαναφέρει την πολιτική. Ήταν αργά γι αυτήν. Η πλειοψηφία του Σύριζα, από ένστικτο που κατευθυνόταν από το DNA του, πήγε και κόλλησε στον πιο τοξικό υποψήφιο αρχηγό. Στον Κασσελάκη.
Αποχώρησαν και έφτιαξαν την «Νέα Αριστερά». Ψαρεύουν όμως στην ίδια δεξαμενή με τον Στέφανο. Δεν έχουν την παραμικρή διεισδυτικότητα σε κανένα άλλο κομμάτι του εκλογικού σώματος. Και η δεξαμενή στην οποία απευθύνονται είναι από τη μάνα της μπολιασμένη με την εχθροπάθεια, με τον τοξικό λόγο, με την έξαλλη αντιπολίτευση. Αν δεν μαρσάρει η μπουλντόζα που έρχεται για να κατεδαφίσει, ο Συριζαϊκός χώρος νιώθει χωρίς αποστολή.
Την αποστολή αυτή, ο Στέφανος όχι μόνο την υπηρετεί περίφημα, αλλά καθημερινά την αναβαθμίζει. Απέναντι του, ο Χαρίτσης, η Αχτσιόγλου ή ο Σακελαρίδης με τη σημαία της σοβαρότητας, του καθαρού (έστω παρωχημένου) πολιτικού λόγου και της αντι-τοξικότητας, μοιάζουν με ποδοσφαιριστές που προσπαθούν να παίξουν μπάλα μέσα σε μια πισίνα του πόλο. Ο Κασσελάκης ξαναπεριμαζεύει όσα κατείχε κάποτε ο Αλέξης κι άφησε να χαθούν μέσα απ’ τα χέρια του.
Τους ΝεοΑριστερίτες τους έχει για προσφάι. Αυτό που οι ίδιοι (και κάποιοι σοβαροί οπαδοί τους σαν τον φίλο μου) θεωρούν πλεονέκτημα τους, είναι στην πραγματικότητα η Αχίλλειος φτέρνα τους. Άπατοι θα πάνε. Το τέρας που κάποτε έφτιαξαν όλοι μαζί, τώρα τους τρώει έναν-έναν.
Πηγή: liberal.gr