Του Πέτρου Λάζου
Το σκάνδαλο Qatargate, ένα από τα θέματα που κυριαρχούν στην επικαιρότητα το τελευταίο διάστημα και έχει τις γνωστές ελληνικές προεκτάσεις, δομήθηκε πάνω στη δράση μιας Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης (ΜΚΟ) της οποίας κάποια μέλη ασκούσαν πρακτικές lobbying.
Δηλαδή προσπαθούσαν να βελτιώσουν την εικόνα συγκεκριμένων νομικών προσώπων (πιθανότατα κρατών), “πελατών” τους σε ευρωπαϊκά όργανα και φόρα και να επηρεάσουν αποφάσεις υπέρ αυτών. Μέχρι εδώ, όσο και αν ορισμένοι διαφωνήσουν, δεν υπήρχε τίποτε το μεμπτό, τίποτε το παράνομο! Αρκεί οι… “λομπίστες” να είχαν δηλώσει αυτήν τη δραστηριότητα και να είχαν εγγραφεί στα ειδικά μητρώα που διατηρούνται στο Ευρωκοινοβούλιο και στα οποία έχουν υποχρέωση να δηλώσουν εαυτούς όσοι ασκούν το συγκεκριμένο επάγγελμα. Κάτι που προφανώς δεν έπραξαν όσοι φέρονται αναμεμειγμένοι στην υπόθεση και διερευνώνται από τη Βελγική Δικαιοσύνη.
Όλα αυτά όμως δεν σημαίνουν πως το lobbying είναι μία κατακριτέα, μη χρήσιμη και καταδικαστέα πρακτική-απασχόληση. Κατ’ αρχήν διότι εξ ορισμού δίνει την ευκαιρία σε όλες τις πλευρές μιας, οποιασδήποτε, υπόθεσης ν’ ακουστούν. Κάτι το οποίο αποτελεί απόλυτα αναγκαία συνθήκη για τη λειτουργία της Δημοκρατίας. Επιπλέον δεν πρέπει να παραγνωρίζονται οι δυνατότητες ενημέρωσης που προσφέρει η εξάσκησή του, προς τους αποφασίζοντες πολιτικούς. Δεν είναι δυνατόν, όσο κατηρτισμένος κι όσους ειδικούς βοηθούς και τεχνοκράτες κι αν διαθέτει ένας πολιτικός, να διαθέτει πλήρη και τεχνικά άρτια ενημέρωση πάνω σε όλα τα θέματα. Και δυστυχώς, καλώς ή κακώς, στις Δημοκρατίες τις αποφάσεις καλούνται πάντα να τις πάρουν οι πολιτικοί, ως εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των πολιτών. Τι προτιμάτε; Να αποφασίζει κάποιος για θέματα που σας αφορούν χωρίς να έχει λάβει γνώση όλων των δεδομένων ή να έχει την καλύτερη δυνατή πληροφόρηση πριν σχηματίσει άποψη για ζητήματα που θα επηρεάσουν εκατομμύρια ζωές για πολύ καιρό;
Προσωπικά επιλέγω το δεύτερο, ασχέτως των κινδύνων που μπορεί να εγκυμονεί μία ιδιοτελής στάση των εκάστοτε πολιτικών ή οι παράνομε πρακτικές κάποιων που πίσω από ευγενή κίνητρα κρύβουν το δικό τους και μόνο συμφέρον. Και δεν έχω καμία αμφιβολία για τη συγκεκριμένη επιλογή. Όχι γιατί θεωρώ πως οι πολιτικοί ή οι λομπίστες είναι άγγελοι επί της γης, αλλά διότι προτιμώ την πληροφόρηση, έστω και κατευθυνόμενη ή υποβολιμαία, από την άγνοια ή την ημιμάθεια!
Οπωσδήποτε η ύπαρξη και μόνο του lobbying δημιουργεί διάφορα περίπλοκα, ηθικά και όχι μόνο ζητήματα και περιπλοκές. Η φύση του ως δραστηριότητα και οι αντικειμενικοί στόχοι που θέτει, το καθιστούν αυτονόητα και αυτόματα ύποπτο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει, ότι οφείλει να είναι καταδικαστέο. Χρειάζεται αυστηρός έλεγχος διαδικασιών, πρακτικών ακόμη και προσώπων που το ασκούν αλλά και το υφίστανται, σίγουρα. Έλεγχος πολύ αυστηρότερος του σήμερα υπάρχοντα και με πολύ περισσότερες προεκτάσεις. Αλλά όχι εξαφάνιση ή τοποθέτηση στην παρανομία, όπως ζητούν κάποιοι.
Το lobbying είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για την ορθή λειτουργία της Δημοκρατίας. Γι’ αυτό και είναι θεσμοθετημένο σε όλες τις δυτικές δημοκρατίες, που διαθέτουν αγορές προϊόντων και υπηρεσιών. Κι όπως με όλα τα εργαλεία, χρειάζεται μεγάλη προσοχή και σοβαρός έλεγχος στους τρόπους με τους οποίους εφαρμόζεται και χρησιμοποιείται. Διαφορετικά θα προκαλέσει σημαντικότατες καταστροφές. Με θύματα πρώτα απ’ όλους, την Δημοκρατία την ίδια αλλά και αυτούς που το χειρίστηκαν λάθος.
Και δεν νομίζω πως χρειάζεται να επισημανθεί, ποιοι είναι εκείνοι που υποστούν τις βαρύτερες συνέπειες…
Πηγή: capital.gr