Του Σάκη Μουμτζή
Για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί την Κυριακή ψηφίζουμε για την ευρωβουλή. Για να είμαι ειλικρινής αυτό δύσκολα γίνεται αντιληπτό από τον προεκλογικό λόγο των κομμάτων, δείγμα ενός εγγενούς επαρχιωτισμού που ενυπήρχε σε ένα μεγάλο φάσμα όχι μόνον της πολιτικής τάξης της πατρίδας μας, αλλά και σημαντικής μερίδας των πολιτών. Ανέκαθεν προσεγγίζαμε τα μεγάλα ευρωπαϊκά ζητήματα με τους όρους της εσωτερικής πολιτικής σύγκρουσης, χάνοντας έτσι από τα μάτια μας τις μεγάλες διακυβεύσεις.
Σήμερα, ένα από τα καθοριστικά ερωτήματα για το μέλλον της Γηραιάς και γερασμένης ηπείρου μας είναι αν μπορεί -με τις γραφειοκρατικές δομές που έχει, με την αργόσυρτο τρόπο που λαμβάνει τις αποφάσεις, με όλο το θεσμικό πλέγμα που προστατεύει εργασιακά δικαιώματα, περιβάλλον-πράσινη ανάπτυξη, κράτος πρόνοιας- να ανταγωνιστεί την Κίνα πρωτίστως και τις ΗΠΑ. Αυτό το θεσμικό πλαίσιο, πέραν όλων των κοινωνικών οριζουσών του, έχει και έναν βαθύτατα πολιτισμικό χαρακτήρα. Αυτό όμως δεν αναιρεί το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας. Ακούσατε να γίνεται κάποια σχετική συζήτηση στα διάφορα τηλεοπτικά πάνελ;
Είναι γεγονός πως μέσα στο 2025 τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα κληθούν να αυξήσουν τις αμυντικές τους δαπάνες, αν θέλουν να αντιμετωπίσουν τη ρωσική προκλητικότητα. Τουλάχιστον οι ηγέτες της αυτό υποστηρίζουν. Αυτές οι δαπάνες δε θα επιβαρύνουν τους εθνικούς προϋπολογισμούς; Και πώς αυτή η επιβάρυνση θα αποτυπωθεί στα ελλείμματα και στο χρέος; Και τι θα γίνει το Σύμφωνο Σταθερότητας; Ακούσατε να γίνεται καμιά σχετική συζήτηση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο;
Υπάρχει το δυσβάστακτο κόστος για βιομηχανίες και καταναλωτές της πράσινης μετάβασης. Ποιος θα το χρηματοδοτήσει; Τα κεφάλαια που απαιτούνται είναι τεράστια, οι βιομηχανίες δεν τα έχουν και οι κρατικοί προϋπολογισμοί θα πρέπει να ενισχύσουν βιομηχανίες και καταναλωτές – φορολογούμενους. Πώς θα γίνει αυτό; Με τύπωμα φρέσκου χρήματος; Και ο πληθωρισμός; Μήπως με πρόσθετη -μετά τις αυξημένες αμυντικές δαπάνες- διόγκωση των ελλειμμάτων; Ακούσατε να γίνεται καμιά συζήτηση επί του προκειμένου; Η γερασμένη Ευρώπη βρίσκεται σε μια πλήρη αποχαύνωση, με τις ελίτ να μη μπορούν να δουν αυτό που έρχεται.
Εννοείται πως η ιστορία της Τεχνητής Νοημοσύνης λείπει παντελώς από την προεκλογική ατζέντα και όχι μόνον στην Ελλάδα. Κάποιοι -όπως ο πολυσχιδής Λοράν Αλεξάντρ, γιατρός, πολιτικός, επενδυτής- θέτουν τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουμε στο εγγύτατο μέλλον. Η Τεχνητή Νοημοσύνη, υποστηρίζει ο Λοράν Αλεξάντρ, θα δημιουργήσει νέα «κίτρινα γιλέκα», υπό την έννοια ότι θα αυξηθεί ο αριθμός των δυσαρεστημένων πολιτών, διότι θα αδυνατούν να εισέλθουν σε μια κοινωνία της γνώσης που «θα πριμοδοτεί άτομα με μεγάλες πνευματικές ικανότητες». Το 2038 η ανθρώπινη νοημοσύνη θα αντιπροσωπεύει μόλις το 0,1% της συνολικής νοημοσύνης, δηλαδή θα αποτελεί μια ασήμαντη μειονότητα, με συνέπεια να πρέπει να επινοήσουμε εκ νέου τις έννοιες της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Θα περίμενα κάποια φωτισμένα μυαλά να άνοιγαν τη συζήτηση και για αυτό το θέμα.
Δυστυχώς, απόλυτη σιωπή.
Ίσως κάποιος να μου πει «ρε φίλε αυτό που προέχει είναι να πιάσουμε το 33%. Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε στην πορεία». Με συγχωρείτε, αλλά δε θα πάρω.
Πηγή: liberal.gr