Του Άρη Πορτοσάλτε
Το σημερινό μου σημείωμα δεν τεκμηριώνεται με τη λογική. Μεταφέρω στο κείμενο μόνο την αίσθησή μου. Και δεν έχω κανένα αποδεικτικό στοιχείο για να καταδείξω αυτό που προσπαθώ να περιγράψω. Ή αλλιώς να ερμηνεύσω αυτό που αντικρίζω γύρω μου. Ελπίζω να μην με κακολογήσετε. Βλέπω μια αστάθεια, η οποία δεν μπορεί να δικαιολογηθεί. Σαν να κουβαλάμε μέσα μας ένα «μπέρδεμα» και αυτό φτιάχνει την «κατάσταση» την οποία μοιραζόμαστε.
Παρότι, σε γενικές γραμμές, τα «πράγματα» βαίνουν καλώς, κάτι μας «τρώει», κάτι μας κατατρύχει, δηλαδή μας βασανίζει. Είναι κάτι σαν το ανικανοποίητο που σε καταλαμβάνει και ψάχνεις να προσδιορίσεις το λόγο. Συμβαίνει κάποιες φορές, ανθρώπινο είναι. Έλεγαν κάποτε οι παλαιότεροι, «σταμάτα να τρώγεσαι με τα ρούχα σου». Κοινώς τα έχεις όλα, ησύχασε, αλλά και πάλι δεν γίνεται να προσπεράσεις τη βαρεμάρα, την κακοκεφιά που σε έχει μαγκώσει…
Δεν ξέρω, αληθινά, εάν τα έχουμε όλα, όλοι. Το πιθανότερο όχι. Υπάρχει, προφανώς, η σχετική διαβάθμιση. Η γενική εικόνα, όμως, δεν παύει να είναι καλή και να φτιάχνει έναν μέσο όρο ικανοποιητικό για τους περισσότερους.
Τότε τι είναι αυτό που μας φταίει; Τι είναι εκείνο που παράγει την υποδόρια ενόχληση;
Θα τολμούσα να πω ότι λείπει ο στόχος. Δεν έχουμε έναν κοινό σκοπό. Κάτι που να συναρπάζει και να συνεπαίρνει όλες κι όλους. Να ξυπνάμε το πρωί κι εκεί που σκεπτόμαστε τα δικά μας, να υπάρχει κάτι μεγαλύτερο, ένα κίνητρο, που να παρασέρνει και να κινητοποιεί.
Θυμάμαι την άνοιξη του 2004, τέτοιον καιρό. Μια χώρα ολόκληρη να τρέχει για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Ένα Κράτος να προσπαθεί να τελειώσει εκκρεμότητες. Μια κοινωνία να παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα την κοινή προσπάθεια και με «μια» ψυχή να εύχεται την επιτυχία της Ελλάδας. Κι ένα μεγάλο κομμάτι της ίδιας κοινωνίας να συμμετέχει νυχθημερόν στην προετοιμασία των Αγώνων.
Σαν να έχει να δώσει εξετάσεις και να ΠΡΕΠΕΙ να Αριστεύσει!
Κοινό όραμα, κοινός σκοπός, κοινός στόχος, κοινή προσπάθεια…
Η Ε. Παπαρίζου ήταν η πρώτη που μας ξεσήκωσε, εκείνη την Άνοιξη. Η Εθνική μας στο Euro μας τρέλανε. Και μετά ήρθε ο Αύγουστος των Ολυμπιακών Αγώνων κι απογειωθήκαμε.
Πάω στοίχημα ότι, τώρα, θα θέλαμε ένα αντίστοιχο καλοκαίρι 2004.
Αλλά που η έμπνευση; Στερέψαμε!
Αλήθεια, έχει κανείς καμιά ιδέα;…
Πηγή: liberal.gr