Του Γιάννη Πανούση
Είμαι εύπιστος,
επιρρεπής στη συνωμοσία,
στις εξεγέρσεις πρόθυμος,
φανατικός μονομανής αφοσιωμένος,
ανταγωνιστικός κι εύξαπτος
Πρώτος στις συμπλοκές,
τους διαπληκτισμούς,τις αντιπαραθέσεις
….ωραίος τύπος αιρετικός
Στο άρθρο αυτό θέλω ν’ αναφερθώ στις δέκα π[λ]ηγές της κακοδαιμονίας του σύγχρονου ελληνικού παράδοξου.
Θ’ αρχίσω από το ‘’θάνατο των θεσμικών λειτουργιών’’
- Γιατί πρέπει ο/η Πρόεδρος της Δημοκρατίας να έχει δύο θητείες αφού δεν έχει κάποιες αρμοδιότητες ή έργο για να ολοκληρώσει; Νομίζω ότι μία θητεία είναι αρκετή και κατ’ εξαίρεση δύο θητείες για ειδικούς λόγους. Αρκετά μας απασχολούν οι κομματικοί διαξιφισμοί για το ποιός/ποιά είναι άξιος/άξια για το ανώτατο αξίωμα.
- Γιατί -εάν κι εφόσον εκπέσουν οι βουλευτές των Σπαρτιατών- να γίνει μαθηματική ανακατανομή κατά τα γενικά ποσοστά των κομμάτων; Ρωτήθηκε ο λαός των συγκεκριμένων περιφερειών ποιόν/ποιάν θα ήθελαν στη θέση του εκπεσόντος βουλευτή; Επιβάλλεται αναβάπτιση με νέες εκλογές εκεί όπου…
- Γιατί νέοι επιστήμονες με πλούσια τυπικά προσόντα διαγκωνίζονται για να είναι υποψήφιοι σε ‘μεταβατικά’ μορφώματα; Έτσι νομίζουν ότι δικαιώνονται οι επιστημονικές/επαγγελματικές τους δάφνες; Ας αναρωτηθούν κι ας υποψιαστούν για την επόμενη μέρα
- Γιατί όλα τα κόμματα [πλην βέβαια του ΚΚΕ] ομνύουν στην ενότητα του χώρου τους, ενώ άπαντες γνωρίζουν ότι τα συντροφικά μαχαιρώματα δίνουν και παίρνουν; Η ενότητα [εντός/εκτός των κομμάτων] παραμένει μία ουτοπία λόγω κουλτούρας, ηγετών και μηχανισμών.
5. Γιατί αμφισβητείται, πάντοτε ανάλογα από το αν αρέσει στην κοινή γνώμη το αποτέλεσμα, ο θεσμός των ενόρκων; Η λαϊκή συμμετοχή συνιστά πλέον για πολλούς νομικούς αναχρονιστικότητα; Το θέμα είναι αν συμφωνεί το δημοκρατικό αίσθημα περί της απονομής της Δικαιοσύνης.
Συνεχίζω με το θάνατο των ανθρώπων
- Το δυστύχημα των Τεμπών έχει προφανώς υπόλογους, υπεύθυνους και ένοχους. Όλοι αυτοί πρέπει να λογοδοτήσουν, αργά ή γρήγορα στους αρμόδιους θεσμούς κι όχι σε αυτόκλητους εισαγγελείς και γενικούς κήνσορες, οι οποίοι διατρέχουν εκόντες/άκοντες τον κίνδυνο να μετατραπεί η οδύνη και η οργή σε τυφλή βία erga omnes.
- Η ενδοοικογενειακή βία[από την κακοποίηση των παιδιών μέχρι τις γυναικοκτονίες] συνιστά ένδειξη διάρρηξης των διαπροσωπικών σχέσεων ή εκφυλισμό του θεσμού της οικογένειας; Οι νέες μορφές [μονογονεϊκή, πολυπολιτισμική, ομόφυλη οικογένεια, σύμφωνα συμβίωσης κλπ.] επιβάλλουν την αναθεώρηση πολλών σταθερών μέχρι πρότινος παραμέτρων, που σήμερα αμφισβητούνται [ισορροπίες, ρόλοι, αξίες κλπ.].
- Ορισμένοι, όχι μόνον πολιτικοί αλλά και διαχειριστές των [social] media, πιστεύουν πράγματι ότι ‘η δολοφονία χαρακτήρων’ με συκοφαντίες ή fake news εντάσσονται στην κοινωνική κριτική και στην ελευθερία του λόγου; Νομίζω ότι χρειαζόμαστε όλοι επανεκπαίδευση σε βασικές αρχές ηθικής και δεοντολογίας.
- Τόσοι νέοι σκοτώνονται στην άσφαλτο καθημερινά κι ακόμα οι “δικαιωματιστές” εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι οι κάμερες θίγουν ατομικά δικαιώματα; Κάποτε κάποιος πρέπει να τους διδάξει την έννοια των κανόνων της κοινής συμβίωσης.
- Πότε θα καταλάβουν οι θιασώτες της πολιτικής βίας ότι το να σκοτώνεις έναν άνθρωπο για την ιδεολογία σου δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά φόνος; Η Δημοκρατία μας [και δη η Βουλή] ακόμα φοβάται να μιλήσει καθαρά για το φαινόμενο της εγχώριας τρομοκρατίας.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά ενώ οι αγωνιζόμενοι για τις πραγματικές ελευθερίες τους λαοί θυσιάζονται στα πεδία των μαχών, εμείς εξακολουθούμε ν’ αλληλοβαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε ‘επαναστάτες’ επειδή κάνουμε κατάχρηση των δικαιωμάτων μας κατά των συνανθρώπων μας.
‘Θανατηφόρα’ η ιδεοληψία των προσομοιώσεων μαγκιάς χωρίς προσωπικό κόστος ή πολιτικό μεταπολιτευτικό κλισέ αντισυστημικότητας;
That’s the question.
* Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη
Πηγή: capital.gr