Του Γιάννη Σιδέρη
Ένα καλειδοσκόπιο απόψεων διέθλασε το αποτέλεσμα της τριήμερης συζήτησης για την πρόταση δυσπιστίας στη Βουλή. Τα παράταιρα συμπεράσματα πήγαζαν είτε από κυνική κομματική ιδιοτέλεια είτε από αγνή ιδεολογική προσήλωση.
Ωστόσο, μεταξύ των συντεταγμένων της συζήτησης υπήρξε και μια μετατόπιση που πέρασε ασχολίαστη. Και αυτή αφορούσε τη μετατόπιση του κέντρου βάρους της αντιπολιτευτικής ισχύος, για το τραγικό δυστύχημα.
Εξηγούμε: Έως την περασμένη εβδομάδα, το βάρος της αντιπαράθεσης έφεραν οι συγγενείς των νεκρών, υποβοηθούμενοι από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά κυρίως από τα ενισχυτικά ηχεία των κοινωνικών δικτύων, που μεγέθυναν τη συγκινησιακή φόρτιση του λαού.
Αυτό φάνηκε και από τη συγκέντρωση του 1,3 εκατομμυρίων υπογραφών για το άρθρο 86 του συντάγματος και το νόμο περί ευθύνης υπουργών. Ναι, ήταν ανορθολογικό αίτημα, ήταν αντιθεσμικό, όμως άγγιζε το θυμικό του λαού, συστράτευε και παρήγαγε αρνητικά αποτελέσματα για την κυβέρνηση.
Αυτό έως ότου ο Ανδρουλάκης είχε τη φαεινή (για τον ίδιο) ιδέα της πρότασης δυσπιστίας. Έκτοτε το κέντρο βάρους της εκφραζόμενης δυσαρέσκειας μετατέθηκε από την κοινωνία στα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Και εκεί πήρε τη χροιά αυτού που ο Κασσελάκης εν τη προπέτιδι αφελεία του, χαρακτήρισε ως «κοκορομαχία» και «σόου». Δεν θα την ονομάζαμε ακριβώς ως κοκορομαχία και σόου τη συζήτηση στη Βουλή (εξαιρείται η Ζωή). Πάντως, εκ των πραγμάτων οι πρωταγωνιστές ήταν μειωμένης αξιοπιστίας. Διαπληκτίζονταν κόμματα τα οποία λίγες ημέρες πριν στην εξεταστική επιτροπή, το καθένα είχε βγάλει το δικό του πόρισμα για την τραγωδία – κάτι που κάνουν άλλωστε εδώ και 50 χρόνια.
Παράλληλα η πρόταση συσπείρωσε την κυβερνητική παράταξη. Δεν αναφερόμαστε στις ψήφους των κυβερνητικών βουλευτών που ήταν δεδομένοι, αλλά στις τάξεις των ψηφοφόρων της. Είδαν ότι η συνεργασία κομμάτων της κεντροαριστερής αντιπολίτευσης για τα Τέμπη, δημιουργεί δυναμική συντονισμένης εμφάνισής τους και σε ευρύτερα θέματα (κάτι που δύσκολα βεβαίως θα γίνει). Οπότε τα πράγματα σοβαρεύουν και περιορίζουν ως ένα ποσοστό, την επιθυμία της προειδοποιητικής προς την κυβέρνηση, ψήφου.
Έτσι, ενώ η συζήτηση ήταν υποβοηθητική για την κυβέρνηση καθώς ως είπαμε μετέφερε το κέντρο βάρος από τους συγγενείς στην κομματική διαμάχη, και έδωσε την ευχέρεια στον πρωθυπουργό και τους υπουργούς να αντεπιτεθούν (γιατί πως να αντεπιτεθείς στους συγγενείς, και πόσο εύκολο και σε εκείνους που τους χρησιμοποιούν ως προμετωπίδα;).
Στη Βουλή το σκηνικό ήταν διαφορετικό. Εκεί υπάρχουν κόμματα. Η συγκινησιακή φόρτιση που προσπάθησαν να εκμαιεύσουν με τις ομιλίες τους ξεθώριασε, γιατί εκείνο που πρόβαλε ήταν η ανάγκη προτεινόμενων λύσεων. Σε αυτό δεν ευτύχησαν. Φάνηκε και από την παρατήρηση Μητσοτάκη ότι υπήρξαν καταγγελίες αλλά δεν ακούστηκαν προτάσεις για το πως τα τρένα θα γίνουν καλλίτερα. Και εκεί αποκαλύφθηκε το κενό αξιόπιστων προτάσεων που χαρακτηρίζει την αντιπολίτευση.
Ωστόσο, πέραν της υποβοήθησης στην αντεπίθεση που ακουσίως πρόσφερε στην κυβέρνηση η πρόταση, ήταν κυρίως υποβοηθητική για τον εμπνευστή της Νίκο Ανδρουλάκη.
Αρχηγός ενός ασθμαίνοντος κόμματος, μετά από μια μικρή πρόσκαιρη αναλαμπή, άρχισε να βλέπει εκ νέου στις δημοσκοπήσεις την πλάτη του ανερμάτιστου ΣΥΡΙΖΑ και του απολίτικου, σόουμαν αρχηγού του.
Ο «θυμωμένος», κατά Α. Δρυμιώτη, Ανδρουλάκης, βρέθηκε στην πρωτοπορία του αντιπολιτευτικού μετώπου. Ξάφνιασε τον ΣΥΡΙΖΑ και την υπόλοιπη αντιπολίτευση, αναλαμβάνοντας τα αντιπολιτευτικά ηνία με τη θεσμική του πρωτοβουλία.
Η ταραχή που επήλθε στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν έκδηλη και αποτυπώθηκε στις δηλώσεις του Νίκου Παππά, ότι δήθεν υπήρξε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ πολύ πριν από την κατάθεση της πρότασης «και γι΄ αυτό και για άλλα θέματα». Προσπάθησε να παρουσιάσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως συνδιαμορφωτή, αφού το ΠΑΣΟΚ τους πήρε την μπουκιά από το στόμα.
Τα ανωτέρω δεν προεικάζουν ότι το ΠΑΣΟΚ θα τεθεί επί μακρόν στην αρχηγία του αντιπολιτευτικού μετώπου και θα κεφαλαιοποιήσει την πρόσφατη επιτυχία. Μπορεί να είναι ξανά μια πρόσκαιρη αναλαμπή, ένα πυροτέχνημα στιγμιαίας λάμψης.
Αν το κατορθώσει όμως, η χώρα θα αποκτήσει σοβαρότερη αντιπολίτευση. Τουλάχιστον κάπως πιο συγκροτημένη στον λόγο και τις προτάσεις, από το λαϊκίστικο συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ με τον τραμπίζοντα αρχηγό.
Πηγή:liberal.gr