Το πρωί της Τρίτης 13 Σεπτέμβρη 1922, τα ερείπια της Σμύρνης ακόμη καπνίζουν… Οι εμπρησμοί των προηγούμενων ημερών έχουν μετατρέψει την πόλη, στο μεγαλύτερο μέρος της, σε στάχτη. Στην Αθήνα δύο μονοκινητήρια αεροπλάνα, σε ύψος αρκετά μεγάλο, κάνουν κύκλους στον αττικό ουρανό, σκορπίζοντας δεσμίδες προκηρύξεων, τις οποίες οι εμβρόντητοι πεζοί διαπληκτίζονται ποιος να πρωτοπάρει… Πριν φτάσουν στην Αθήνα, τα αεροπλάνα είχαν περάσει από τη Θεσσαλονίκη και τη Λάρισα όπου και εκεί είχαν πετάξει προκηρύξεις.

Του Τ. Αλεξανδρόπουλου

Έχουν περάσει ενενήντα δύο χρόνια από τον Νοέμβριο του 1922, στις 15 του οποίου εκτελέστηκαν στου Γουδή οι έξι θεωρηθέντες ως πρωταίτιοι και υπεύθυνοι για τη Μικρασιατική συμφορά. Ήταν, όμως, αυτοί οι έξι οι μόνοι υπεύθυνοι; Ήταν υπεύθυνοι; Είχαν τέτοιες ευθύνες που έπρεπε να τις πληρώσουν με τη ζωή τους; Αλλά, κυρίως, γιατί έμειναν στο απυρόβλητο ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ της εθνικής συμφοράς, με πρώτο τον Ελευθέριο Βενιζέλο;