Του Δημήτρη Καμπουράκη
Όταν έχουμε μια μέτρια κυβέρνηση αλλά μια κάκιστη αντιπολίτευση, τότε που πάει άραγε το πράγμα; Όταν έχουμε έναν λαό που δυσφορεί με την κυβέρνησή του αλλά σιχαίνεται την αντιπολίτευση του, προς τα πού κατευθυνόμαστε; Όταν κυβερνιόμαστε με ένα σκληρά πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα, αλλά δημοσκοπικά προηγείται ο «Κανένας», μετά έρχεται ο «νυν» κι ύστερα υπάρχει το χάος των μονοψήφιων, τι άραγε μπορεί να σκέφτεται αυτό το εκλογικό σώμα;
Όταν έχουμε μια πολυπληθέστατη Βουλή 8 κομμάτων (συν ένα που εξέπεσε) και αντί να μεθοδεύονται συνενώσεις ή συγχωνεύσεις πολιτικών σχηματισμών πάμε ντουγρού για άλλους τρεις ή τέσσερις καινούριους, τι προοπτικές νομίζετε ότι προδιαγράφονται για το συλλογικό μας μέλλον; Όταν έχουμε έναν εκλογικό νόμο που κάνει σχεδόν ανέφικτη την αυτοδυναμία, αλλά κανένα κόμμα δεν τολμά να μιλήσει για κυβερνητικές συνεργασίες, πόσο κυβερνήσιμη μπορεί να θεωρηθεί αυτή η χώρα;
Όταν είμαστε ένας λαός πάντα έτοιμος να αντικαταστήσει τη λογική με το συναίσθημα, τι ελπίδες επιβίωσης έχουμε σ’ έναν συναλλακτικό κόσμο παζαριών και κυνισμού; Όταν είμαστε ο πιο κλαψιάρης και αυτοοικτιρόμενος λαός της Ευρώπης, αλλά παραλλήλως θεωρούμε εαυτούς τους εξυπνότερους του πλανήτη, τι μοίρα λέτε ότι επιφυλάσσουμε στις επόμενες γενιές μας;
Όταν έχουμε ένα πρωθυπουργό που ηγεμονεύει αλλά πρώτοι απ’ όλους θέλουν να τον φάνε οι δικοί του κι έναν πρώην πρωθυπουργό που μετά από έξι βαριές ήττες επανεμφανίζεται σε χρόνο dt ως σωτήρας του λαού και του έθνους, πιστεύετε ότι είμαστε στα καλά μας;
Όταν έχουμε έναν αντιπρόεδρο να τοποθετείται υπέρ της μαζικής (έστω νόμιμης) οπλοκατοχής και έναν πολιτικό αρχηγό να παρακαλά τον διασπαστή του κόμματος του να τον δεχτεί στο κόμμα που δεν έχει φτιάξει ακόμα, δεν σας έρχεται στο μυαλό η ιδέα ότι παίζουμε σε κάποια ομαδική εθνική κωμωδία;
Όταν βλέπουμε την Καρυστιανού, να αντικαθιστά από πρωτοσυμβουλατόρισσα τη Ζωή με τον Καραχάλιο, όταν χαζεύουμε τον Πολάκη και τον Βαξεβάνη, να πλακώνονται δημοσίως με τον Τσίπρα ή όταν ακούμε τον Καμμένο να χαρακτηρίζει «πόρνη» τον Σαμαρά, είτε βέβαιοι ότι δεν έχουμε διαβεί ομαδικώς τον Ρουβίκωνα της αποθράσυνσης και της πολιτικής σχιζοφρένειας;
Και που καταλήγουμε μετά ταύτα, θα ρωτήσετε. Ε λοιπόν, καταλήγουμε στο «μετά την ύβρη, ακολουθεί η Νέμεση». Επί του παρόντος είμαστε χωμένοι ως τον λαιμό στην ύβρη, απολαμβάνοντάς την. Όταν θα ‘ρθει η ώρα της Νέμεσης, πάλι θα δηλώσουμε κατάπληκτοι και αμέτοχοι της ύβρεως. Πάλι κάποιοι άλλοι θα φταίνε.
Πηγή: liberal.gr