Του Γιώργου Πανταγιά

Παρακολουθώντας διαχρονικά το εγχώριο πολιτικό σκηνικό, το καίριο συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι η περίοδος εκδήλωσης της κρίσης συνοδεύτηκε από την κυριαρχία του λαϊκισμού και του ανορθολογισμού. Αντιθέτως, η υποχώρησή της σηματοδοτείται από την επικράτηση των δυνάμεων του πραγματισμού και της μετριοπάθειας. Οι μεταβολές είναι εύλογες και εξηγήσιμες.

Του Γιάννη Πανούση

Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει
Κάθε μέρα με κρεμάνε από τη μία κρεμάστρα
σ' άλλη κρεμάστρα σα ρούχο δανεικό
Και κάθε μέρα με παζαρεύουν με διαφορετικό πελάτη
Μα πότε επιτέλους θα κρεμιέμαι κι εγώ σα ρούχο κανονικό;

Αλέξανδρος Αραμπατζής, Ποιήματα (γενικώς)

Του Χρήστου Χωμενίδη

Η ανακήρυξη από το Υπουργείο Πολιτισμού του 2020 σε Έτος Μελίνας Μερκούρη πραγματοποιήθηκε στις 18 Οκτωβρίου, επέτειο της γέννησής της. Επέτειο επίσης της πρώτης -και μεγαλύτερης- νίκης του Πασόκ, η οποία το έφερε στην κυβέρνηση το 1981. Επόμενο ήταν εκτός από τις θετικές να εκδηλωθούν και αρνητικές αντιδράσεις, οι οποίες μάλιστα εκφράστηκαν πολύ εντονότερα. "Θα το πω κι ας με φάτε" έγραψε μια πολυπράγμων νεοφεμινίστρια: "Ποτέ δεν μού άρεσε η Μελίνα." Η δε γνωστή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στον φιλελεύθερο χώρο κυρία Βίβιαν Ευθυμιοπούλου -αξιέπαινη αν μη τι άλλο για την παρρησία της- τοποθετήθηκε άκρως βιτριολικά. Αφού χαρακτήρισε την Μελίνα Μερκούρη "εμβληματικό τσόκαρο", "σιχαμερή λαϊκίστρια", συνόψισε: "Μελίνα = Τσίπρας". Η άποψη της είχε κάποια απήχηση.

Του Σάκη Μουμτζή

«Μα πώς είναι δυνατόν να ασχολούμαστε με το 2015, όταν στον διεθνή ορίζοντα συμβαίνουν τόσο δραματικά γεγονότα; Στην Συρία, στην Μ. Βρετανία, στην ΕΕ με το βέτο Μακρόν για Αλβανία και Σκόπια».