Του Πέτρου Λάζου

Από τις αρχές του 21ου αιώνα, ίσως και λίγο νωρίτερα, απ’ τα τέλη του 20ου ή κάπου εκεί, η αριστερά βρίσκεται σε μία συνεχή αξιακή, ηθική και συνειδησιακή κατρακύλα, κατάπτωση και κατάντια.

Του Θανάση Μαυρίδη

Η ΔΕΗ απασχολεί την αντιπολίτευση για τους λάθους λόγους. Αυτή τη στιγμή θα έπρεπε τα στελέχη των παλαιοτέρων διοικήσεων της εταιρείας και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι να απολογούνται για το γεγονός ότι με τις δικές τους αποφάσεις η ΔΕΗ έφτασε στα όρια της χρεοκοπίας. Υπάρχουν θέματα για κριτική, αλλά αυτά σχετίζονται με την επιβεβλημένη έρευνα από την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς για όσους πιθανόν είχαν εσωτερική πληροφόρηση και όχι με την αναγκαιότητα της αύξησης Κεφαλαίου.

Του Κωνσταντίνου Χαροκόπου

Μπορεί η ηγετική ομάδα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να επιθυμεί να ξεχνά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με τους Ανεξάρτητους Έλληνες κυβέρνησαν για τέσσερα χρόνια. Μπορεί οι Συριζαίοι να επιθυμούν να λησμονήσουν «τα τέρατα και τα σημεία» της συγκυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου. Όμως η πολιτική απάτη έχει και τα όρια της. Στην Ελλάδα δεν κατοικούν Λωτοφάγοι. Κατοικούν πολίτες, που και γνωρίζουν και θυμούνται.

Του Σάκη Μουμτζή

Και οι δύο πολιτικοί άνδρες ήταν υπέρμαχοι του ιστορικού συμβιβασμού στην Ιταλία και στην Ελλάδα. Ο Μόρο πρέσβευε πως τα δύο μεγάλα ρεύματα της ιταλικής κοινωνίας, ο καθολικισμός και ο μαρξισμός θα έπρεπε, στο πολιτικό επίπεδο, να βρουν πεδίο συνεννόησης για να βγει η Ιταλία από τα αδιέξοδα της. Αυτή ήταν και η κυρίαρχη στρατηγική θέση του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, με ισχυρή αντιπολίτευση από την αριστερή πτέρυγα του Κόμματος υπό τον Π. Ιγκράο. Στη Χριστιανοδημοκρατία ο Α. Μόρο εκπροσωπούσε μια μειοψηφική τάση στο κόμμα των Φανφάνι και Αντρεότι.