Του Μανόλη Καψή

Μερικές φορές η επικαιρότητα λες και παίζει παιχνίδια. Κι αν δεν παίζει παιχνίδια, σίγουρα έχει χιούμορ. Να μόλις προχθές, ο Αλέξης Τσίπρας καθ’ οδόν για την πόλη του Φωτός, κήρυξε τον "αριστερό ανένδοτο" από το μπούνκερ των σοσιαλδημοκρατών στο Βερολίνο. Όλοι μαζί, βροντοφώναξε συγκινημένος, "σοσιαλδημοκράτες, αριστεροί, οικολόγοι και λοιποί προοδευτικοί, πρέπει να αποτρέψουμε τον κίνδυνο της ακροδεξιάς και την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού, που ανοίγει τον δρόμο στην ακροδεξιά".

Η σκέψη βέβαια είναι μάλλον πρωτόγονη. Περισσότερο με σύνθημα μοιάζει, παρά με ανάλυση. Η άνοδος των ακροδεξιών, ξενοφοβικών κινημάτων στην Ευρώπη, αποδίδεται από όλους σχεδόν τους σοβαρούς αναλυτές, σε ταυτοτικά ζητήματα που έχουν να κάνουν με την παγκοσμιοποίηση και τη μετανάστευση, και όχι -ή τουλάχιστον πολύ λιγότερο- με τις οικονομικές πολιτικές.

Του Κώστα Στούπα 

Το πρώτο εξάμηνο του 2015 ήταν δύσκολο για όσους υποστήριζαν την πάση θυσία παραμονή της χώρας στο Ευρώ με το σκεπτικό πως η έξοδος εκτός από ασύμφορη, θα ήταν καταστροφική οικονομικά, πολιτικά και γεωπολιτικά.

Του Δημήτρη Καμπουράκη

Είπα σήμερα να γράψω κάτι διαφορετικό. Καθότι η κρίση, η καθημερινή μιζέρια, τα οικονομικά στριμώγματα ανθρώπων και κράτους, η φαυλότητα της εξουσίας και η εξαχρείωση μέρους των πολιτών, μας έχουν κάνει να ξεχάσουμε μια σημαντική παράμετρο της ποιότητας της ζωής μας. Την αισθητική. Κυνηγώντας τον επιούσιο μέρα με την μέρα, καταντήσαμε να ξεχάσουμε την ομορφιά. Κακώς, κάκιστα.

Του Γ. Παπαδόπουλου - Τετράδη

Φαίνεται ότι η αριστερά περνάει βαριά αρρώστια τύπου Τσίπρα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Δεν εξηγείται αλλιώς ο έρωτας των Γερμανών, Ισπανών και Γάλλων σοσιαλιστών με τον πρωθυπουργό των Ελλήνων. Εξηγεί όμως το γιατί τα κόμματά τους έχουν καταποντιστεί στις εκλογικές συνειδήσεις των πολιτών τους. Επειδή εκεί η εξαπάτηση και το καραγκιοζιλίκι δεν περνάει εύκολα. Σε αντίθεση με εδώ.